Deel 2

7 februari
Het personeel van Paradise is niet langer werkzaam in het hotelrestaurant. Prem en Raju zijn terug naar huis. Dit betekend dat er geen koks meer aanwezig zijn. De borden van het restaurant zijn weggehaald. Op rooftop vallen wij in slaap. De zon schijnt heerlijk in ons gezicht. Soda komt met chocolate pancake en verse juice aan. Schattig hoe ze ondanks dat zij geen kok zijn toch proberen eten voor ons te maken. Het is ondertussen 10 uur, ik ben heel verkouden en besluiten even te relaxen vandaag. We hebben onze planning van vandaag hebben we geannuleerd. Manish en Soda zeggen dat ik gember-honing thee moet drinken. Dit zal me beter maken en me keelpijn minder maken. Gatver! Wat is dit vies zeg! Met moeite krijg ik het naar binnen. Het is fijn zitten, de tuin is zo mooi geworden en het gras kun je ruiken. De zon schijnt precies de tuin in. Mensen komen hier soms een kijkje nemen en denken dan dat het een palijs of tempel is. Zo mooi is het ook!
We besluiten bij Manish en Pankaj te gaan zitten. Beetje helpen in de shop en gezellig praten. We zijn zo moe omdat we nog geen moment echt rust gehad hebben. Pankaj maakt heerlijk koffie voor ons klaar. Bij het winkeltje naast de shop halen Kel en ik lekker wat cola en koekjes. Ondertussen zijn we begonnen met het plannen van onze reis. We vertrekken dinsdag vanaf Jaisalmer naar Udaipur. Hier blijven we 1 dag. De reis gaat dan verder naar Agra waar we de volgende dag de Taj Mahal zullen bezoeken en direct door gaan naar Varanasi. Vanaf Varanasi zullen we weer met 1 tussenstop helemaal terug naar Jaisalmer gaan. We hadden gehoopt, zo simpels als het nu geschreven is dat het zo werkt. Helaas is er geen trein rijdende en ook geen bus. Alleen op bepaalde stukken. We hebben een auto gehuurd tm Varanasi. Maar vanaf daar wordt het nog de vraag hoe we precies terugkeren. 30 uur met de trein of toch met de auto?
Omdat Pankaj veel voor ons betekend besluiten we hem mee te nemen met deze reis. Dit verdient hij zo!
Vrijwilligerswerk bestaat niet alleen uit Engelse les, soms kun je een ander helpen door hem even uit een bepaalde situatie te halen en geluk te brengen op een andere plek.
Inmiddels zijn onze Griekse reisgenoten ook weer in de shop. Ook hun hebben vandaag een luie dag. Ze gaan morgenavond door naar Nepal en komen nog even gezellig bij ons.
We hebben hier weinig trek en inmiddels is het al 17.30h dus eigenlijk na geen luch gegeten te hebben wel echt tijd voor diner. Op de weg terug naar het hotel lopen we langs Nanu, ik wil een roze jurk. Gelukkig heeft hij altijd ideeen over hoe en wat hij denkt dat ik wil en mooi vind. We drinken Chai en lopen door naar het hotel.
Yassin zorgt voor een warme douche. En soda is samen met Dolat veg chowmin aan het maken. Niet slecht, het is iets anders klaar gemaakt, maar smaakt goed.
Ik ga lekker douchen, als ik net klaar ben komt Pankaj aan. We zitten nog even te bespreken hoe we het gaan regelen gezien we nog maar 1 dag hebben en ik terug moet zijn voor school begint.
Ondertussen ben ik met Shiv aan het skypen, ik ben zo blij dat internet het toelaat en ik hem kan zien! Ik mis hem, gelukkig heb ik Kel en vermaken wij ons enorm.
Vanuit het niets, zonder geklop, komt Biju binnen. Waar het feestje is? Uhm.. jammer, Kel en ik vieren geen feestje, maar het is een feestje hier te mogen zijn.

8 februari 


Om 6 uur wordt ik wakker, ik twijfel wat ik ga doen. Zo weinig slaap en zoveel weg. Toch stap ik me bed uit en ga ik in de tuin met Soda en Manish een kopje thee drinken. De tuin is zo een fijne plek. Je hoort de vogeltjes fluiten en over het gras lopen eekhoorntjes. Hier zijn ze zo klein en helemaal niet bang. Soda zorgt ervoor dat ik warm water heb om te douchen, maar het lukt niet. Dus mag ik douchen in een andere kamer. Om 8 uur maak ik Kelly wakker en na onze make up gedaan te hebben lopen we richting sunset palace. Een restaurantje wat ik nog wist van de vorige keer met uitzicht over de andere kant van Jaisalmer. Wanneer we hier aankomen is er alleen een klein jongetje wakker. Hij komt onze bestelling opnemen. Kelly neemt juice en muesli met fruit cornflakes en nootjes en ik neem pap, een gekookt eitje en een milk coffee en juice. 

We vragen om de WiFi password, hij zegt tot 3 keer 55 dubbel t 03, tenminste dit verstonden wij. Na ongeveer een half uur hebben we WiFi,  hij was dubbel three.. oké haha.. duidelijk. 

Met onze eigen muziek aan en het mooie uitzicht genieten wij van het ontbijt. We hebben om 10.30 afgesproken bij Pankaj dus snel vertrekken wij richting de shop. Voor het restaurant liggen hondjes en een koe. Omdat bij mijn ontbijt brood incl zat heb ik dat mee genomen en hier aan de diertjes gegeven. Ze springen tegen ons op en eten het nog net niet met me vingers en al. 

Ondertussen krijg ik een appje van pankaj, zijn vriend is ziek en hij is met hem samen naar het ziekenhuis. Dit geeft ons de gelegenheid mijn jurkje te halen die ik had laten maken. Oké.. het zit prima; maar het is wel iets anders geworden als wat we dachten. Ze hebben er vooral erg hun eigen draai aan gegeven. Maarja, respect voor hun cultuur,  dus gewoon aan doen!

Omdat pankaj niet optijd kan komen lopen wij naar het meer. Dit is ongeveer 10 a 15 minuten lopen vanaf het fort. 

Het is warm, heel warm. En wanneer we vragen hoelang het nog lopen is krijgen we te horen 1.5km.. sorry,  tuk tuk is toch fijner. 

In de verte, aan het begin van het pad naar het meer toe, zie ik pankaj vader staan. Wat leuk om hier weer te zijn. Ik dacht even zitten bij hem maar hij zegt meteen dat we even mee moeten lopen met hem. We lopen richting het water, hier liggen allerlei bootjes. We worden gedropt in een blauwe eend en ipv dat we een boot hebben zitten we nu in een watertrapfiets. Fijn.. kunnen we nog trappen in die hitte ook. Het uitzicht is waanzinnig. Je kunt nu heel mooi kijken naar het gebouw en de tempel die aan het meer staan. In alle stilte blijven we even liggen. Je hoort hier niks van het getoeter van de tuk tuks en de motoren. Het voelt alsof we met zijn tweeën zijn. Pankaj belt dat hij ook onderweg naar het meer is, 'ok, we are in the blue duck, so we would like to see you after'. Omdat mijn pedaal niet meer aanwezig is, is het lastig trappen. We komen aan bij het aanleg plateau waar hij op ons staat te wachten. Achter de poort van het meer staan twee witte paarden. Tja.. nu we al kameel gereden hebben en in een eend gevaren hebben, is het tijd om paard te rijden niet waar?  

Pankaj.. haha Yes!  Zijn vader heeft goede connecties met de eigenaren en we mogen een rondje paardrijden. Van deze hoogte kun je net over de rand van de poort kijken. 

Aangekomen bij het winkeltje van zijn vader eten we een ijsje. Het is zo warm, een ijsje is in ieder geval iets verkoelend. 

Zijn vader geeft mij een tas. Het is een schoudertas met goud, rood en blauw. Verschillende bewerkingen. Wat een schat is het! 

Dolat heeft ons uitgenodigd bij zijn huis. Vanaf het meer lopen we door de winkelstraat naar de first gate waar wij hebben afgesproken. 

Dolat komt al aangelopen. Het is nog geen 3 minuten lopen naar zijn huis. Zijn jongste zoon had vandaag geen zin in school en verwelkomt ons. Zijn vrouw stond in de keuken en was bezig met eten koken. We gaan op de grond zitten en praten gezellig. Hij heeft prachtige sjalen die hij verkoopt van pashmina.

Wanneer zijn vrouw het eten voor ons neerzet kijken kel en ik elkaar al aan. Spicey.. je ruikt het al. De eerste hap viel mee en wanneer hij vraagt of het oké is zeg ik volmondig 'delicious!'. Ik zie kel met grote ogen naar me kijken wanneer ik nog een hap neem. Ons gezicht loopt rood aan, shit.. dit is wel echt heftig. We overleggen in het nederlands wat we nu moeten. Oké,  ze hebben ons uitgenodigd het is super lief en echt onbeleefd om nu te zeggen dat we het niet kunnen eten. Ons hoofd verraad ons en we schieten in de lach, dolat zegt Oh jeeeej helemaal vergeten haha! Meteen loopt hij naar de keuken en pakt boter. Hij doet bij ons beide een klomp boter erbij. We proberen rustig door te eten, krijgen een  glas water maar onze mond staat nog in brand. Onze lippen branden weg. Wanneer zij met Kurt aan komen neemt de Spicey af. Gelukkig,  want we voelde ons zo lullig. Dolat kon er wel om lachen en ook zijn vrouw, een prachtige vrouw, komt er bij zitten. Ze zijn sinds hun 21 e getrouwd en heel gelukkig samen. Ze hebben 3 dochters en 2 zonen. Mooie familie.

We lopen via de winkel van een man die redelijk nederlands spreekt. Het is leuk hoe leergierig ze hier in andere talen zijn.

Ik het hotel krijgen we een kop thee en gaan we even relaxen. 

In de namiddag staat pankaj voor de deur van onze kamer. We gaan voor sari shoppen. Het is een eind lopen naar de winkel waar hij een vriend heeft. Ik gaf aan een rode, jawel geen roze, sari te willen passen. Hij pakt prachtige stoffen tevoorschijn. De een is nog mooier bewerkt als de ander. Wat is dat zwaar zeg! Hoe meer bewerkingen en diamanten hoe zwaarder. Ik besluit de duurste aan te doen, zelfs lopen is zwaar. Hij zegt dat hij voor zijn vrouw een sari had die 30 kg zwaar was tijdens het huwelijk.

We zijn naar de kledingmaker gelopen en zij heeft mijn maten opgemeten. We zullen zien over 2 weken.

In de avond zijn wij naar little Tibet een klein restaurantje hogerop in het fort gaan eten. Onderweg naar het restaurant worden we door 10 mensen aangesproken wanneer we nou voor Chai komen. Het is lullig steeds nee te zeggen.. maar we hebben helaas niet alle tijd lieve mensen.

Bij little Tibet hebben we pasta en chowmin besteld. Er zaten hier nog 2 andere stellen. Een man en vrouw uit Israël en een man en vrouw uit London. We hebben onze ervaringen gedeeld. De Engelsen kwamen net uit Goa,  ik ben nu nog zekerder over dat ik ook daar nog heen wil reizen haha.

Het is inmiddels 22h en tijd om richting het hotel te gaan. We moeten onze spullen inpakken voor morgen. Gelukkig mogen we hier alles laten staan voor als we terug komen. Dit scheelt een hoop sjouwen. 


9 februari 


7 uur, de wekker gaat. Vandaag is de eerste dag van onze binnenlandse reis. Soda appte mij al om 6 uur dat hij voor warm water gezorgd heeft. Ik ga even bij hem een kopje thee drinken in de tuin en spring daarna de douche in. Ik loop snel naar de bakker om broodjes te halen voor in de auto. Ik koop croissants met chocolade, cinnamonroll en koekjes. De eigenaar van deze bakkerij geeft me een juice en pakt het allemaal in in en doos. Het is nu nog warm en zo blijft het langer goed. Om 8 uur maak ik Kelly wakker. We pakken onze laatste spullen in en bergen onze andere tassen in de andere kamer. Manish komt ons helpen met alles even te organiseren. Samen met soda lopen we naar rooftop waar we even liggen op een bank. Pankaj zijn vader is gevallen met de motor en dus duurt het iets langer. In de verte horen we schoten, ze proberen ons gerust te stellen dat dit oefeningen zijn. Yassin komt onze tassen halen en brengt ze naar het plein. Vanaf hier wilde wij een tuktuk nemen, maar overal zijn politie en militairen. We besluiten toch maar lopend naar beneden te gaan. Oops.. ineens beseffen we dat we toch alsnog wel zware tassen hebben haha.

Harish geeft ons een chai, hij werkt bij de first gate. Pankaj komt hier ook heen. We hebben om 10.30 uur afgesproken bij de parking. Maar eigenlijk hadden we het kunnen weten, 10.30 indiase tijd natuurlijk dus dat houdt in 11.30-12uur. Er komt al voor de 4e keer een jongen langs of ik een nieuwe rits in mijn tas wil laten zetten. Deze rits is prima. Wilt u dan uw schoenen laten poetsen? Schat ik heb slippers aan.. toch heb ik het met hem te doen. Hij doet zo zijn best en is enorm vrolijk. Ondanks dat zegt iedereen nee. Het raakt me en ik roep hem naar me toe. Ik pak geld uit mijn tas en geef hem dit. Iedereen knipoogt naar me. De Indiërs zijn blij dat hij hun niet meer lastig valt. Hij geeft tranen in mijn ogen nadat hij me blijkt bedanken. Of ik dat niet die rits wil laten zetten. Ik bedank hem en zeg dat hij dit geld krijgt zonder dat ik iets wil. Hij loopt weg en blijft dank gebaren maken. Kel en ik schieten vol. Je hoeft soms zo weinig te doen om een ander te helpen. Wanneer de auto er is en ik de chauffeur bedank voor het optijd komen kijk ik achterom. Die lieve jongen is naar een kraampje gelopen en ik zie hem iets bestellen. Weer een goede daad verricht. 

Na 2 uur rijden beginnen we dorst te krijgen. Bij een restaurantje aan de weg nemen we een korte stop. Kel en ik rennen naar binnen bij het snoep. Als twee volwassen meiden lijken we nu kleine kinderen. We bestellen van alles. Snoep, koekjes met chocolade en chips, frisdrank en chai. Ze wilde niet nog 5 min blijven zitten, hup auto in en meteen weer door. 

De totale reis is 10 uur ongeveer. Onderweg krijg ik een super leuk berichtje uit Nederland. Mijn vader laat weten dat shivant en ik zojuist het huisje waar we op hoopte gekregen hebben. Vervolgens krijg ik een berichtje van me zusje, het is voor ons beide toch wel heel moeilijk. India steeds is voor kortere periodes. Uit huis gaan is anders. 

De weg is vernieuwd en we rijden nu 120km/h. We komen langs lieve kleine dorpjes en mooie gebieden. Kel ligt lekker te slapen. Ik ben voorin gaan zitten omdat ik achterin misselijk werd. Kel ligt languit met haar benen over pankaj heen. Hij verteld dat dit zijn eerste autorit is buiten Jaisalmer. Leuk, hij is zo opgewonden. Een man die als een kleine jongen uit zijn raampje kijkt.

We komen door een dorpje wat vies is. De ramen sluiten we. Het is vervallen en het voelt rot. Op de stoep zit een vrouw. Een jonge vrouw met lang zwart haar. Haar lichaam is vergroeid. Haar botten breken haar huid. Haar knieën zitten onder het bloed. Ook haar gezicht is misvormd. Het is vreselijk. Ze kijkt ons aan. Het liefst ga ik nu de auto uit, haar helpen. Mensen negeren haar. Ze zit alleen. Terwijl overal zitten mensen in groepjes samen te praten. Ik weet niet hoe ik moet opschrijven wat er door me heen gaat. 2 uur later denk ik nog aan haar. Het heeft zoveel met me gedaan. Ik denk na over mezelf. Dat ik in de spiegel kijk en denk Oh hier een beetje minder zou mooier zijn, me haar had ik stijl gewilt etc. Ik bedenk me nu dat deze vrouw niet kon lopen, dat ze zich misschien alleen voelt. Dat ik zeur terwijl zij daar misschien al maanden zo zit. Als het al niet aangeboren is.. het leven wordt hier zo werkelijk. Mensen maken zich zo druk. Alles wordt geleefd voor een ander. Een ander vraagt je dit te doen dus doe je dat. Ik denk dat kel en ik hier lessen leren, die ons leven het nooit meer het zelfde laat zijn.

We stoppen even bij een restaurantje. Pankaj zijn moeder heeft lunch voor ons gekookt en meegegeven. Maar ik heb niet zoveel trek meer.. 

We strekken onze benen en zitten in de zon. De driver is een stille man, spreekt geen Engels. Maar ik probeer met mijn gebrekkig hindi er toch voor te zorgen dat hij zich betrokken voelt. Kel en pankaj kunnen het goed vinden met elkaar. En het is dan ook veel lachen in de auto. 

Eindelijk, het is 9 uur en we zijn in udaipur. Wat een grote stad. Wat een dubbele stad. We rijden van prachtige delen door vreselijke armoedige wijken. 

Het is een heel hobbelige stad. Het ligt in de bergen in de woestijn. Overal palmbomen wat toch wel als een verassing komt. Het is er heel druk. Delhi lijkt voor mij rustiger, misschien komt het omdat de straten hier heel smal zijn. 

Kelly geeft aan Google maps te gebruiken zodat we het guest house misschien kunnen vinden. Alsof er een wereld voor ze open ging. Vol trots kijken ze naar de navigatie. Zelf aflezen lukt nog niet. Maar interessant vinden ze het wel. Kel legt alles uit en via deze manier, na al 2 keer langs het guest house gereden te zijn, zijn we dan eindelijk gearriveerd. We voelen ons hier totaal niet op ons gemak. Het komt misschien omdat het donker is, maar de straten zijn vies, mensen hebben kapotte kleding aan en de huizen zijn niet om aan te zien. 

Het guest house daar in tegen is geweldig. Heel luxe van binnen en gezellig ingericht. Het is een pand van 5 verdiepingen met op de hoogste etage een rooftop. Natuurlijk.  Op deze rooftop is ook onze kamer. De trappen zijn van ijzer gemaakt. Ondanks dat ik uit een vliegtuig ben gesprongen kreeg ik hoogtevrees bij deze trappen. 

De kamer is super. 3 persoons en een fijne badkamer. De douche heeft een harde straal. We nemen allemaal een warme douche. Pankaj en de driver gaan samen nog wat eten. Kel en ik hebben geen trek meer. Al snel vallen we in diepe slaap, moe van deze eerste lange autoreis.