Deel 5

15 februari

We hebben vandaag geprobeerd wat slaap in te halen. Om 8.15 werden we wakker. Soda heeft het warm water al gestart. Na een lange, warme douche zijn we rustig gaan omkleden en make-uppen.
Vervolgens zijn we de was gaan doen. Ik heb vanuit Nederland handwas meegenomen. De emmer gevuld met water, daar zitten we dan op onze knieen. Bijna 2 uur later hebben we dan eindelijk alles klaar. Buiten hangt een waslijn waar wij gebruikt van mogen maken.
Oops.. wat grappig! Alleen maar zwarte kleding bijna. Echte Nederlanders, weinig kleur.
We lopen via Pankaj naar de andere kant van het fort richting Sunset Palace. Waar we langs een vrouw lopen waar ik de vorige keer veel jurkjes gekocht heb. Ze herkende me en vroeg ons binnen. We hebben gepraat over hoe ze zich voelt, hoe de zaken gaan en over haar kleding.
Het is naar te horen dat door de daling van het toerisme veel winkels hier in moeilijkheden komen. Ze heeft voor een toerist allerlei broeken gemaakt, maar de toerist is niet meer gekomen. Het heeft haar veel materiaal gekost en vooral tijd. Vreselijk.
Wij hebben 4 shirtjes gekocht bij haar, hoe zij het geld een kus geeft en de tranen in haar ogen is niet te beschrijven wat voor gevoel ons dat geeft.
Ze haalt haar man en zoon erbij en vragen ons naar boven om te eten. Wauw! wat een uitzicht. Over de Jain tempel, inside fort en de woestijn hebben wij een uitkijk met een heerlijke pannenkoek en verse juice voor ons. Sunset Palace was dus niet meer nodig. haha
Vervolgens zijn we naar Pankaj terug gegaan en hebben wij alle fotos van de reis samen op zijn computer gezet, heerlijke koffie gedronken en zijn we weer even wezen rusten.
Het is inmiddels 13u wanneer wij naar school gaan. Alleen de kleintjes zitten nu nog op school, de hogere klassen beginnen 7.30 en zijn 13u klaar.
We maken samen met Mahesh een planning voor de aankomende week.
Wanneer wij vragen of het oke is als wij met de middelste klas wat leuks gaan doen, zegt hij 'When Jessica is happy, we are happy' TO CUTE!
In de namiddag waren wij kapot. De warmte neemt energie weg.
We vallen op rooftop in slaap. Even lekker in de zon. We hebben de muziek zachtjes aanstaan, worden emotioneel dankbaar voor deze reis, dankbaar voor het samen zijn en hoe mooi het hier is.
Soda komt gezellig bij ons zitten, we dollen wat en bestellen pizza. Deze eten we in de kamer op. Niet veel later gaan we lekker in bed liggen.

16 februari

We lopen naar Sunset Palace, het waait vandaag iets harder. We zitten aan een tafeltje uitkijkend over het koeienplein.
Het is zo aandoenlijk hoe 2 puppy's bij hun vader en moeder spelen. In het midden ligt een koe. Soms zie je hoe mensen helemaal worden afgelikt door honden en dit toelaten, maar wetende nu nadat we gezien hebben hoe een koe poept en de hondjes dit opeten, zullen wij dit niet meer laten gebeuren! But its the nature.
We krijgen onze muntthee geserveerd. Getsie, ik weet niet wat dit was, maar het was zo vies. Uit respect dronken we het heel snel op en zijn we weggegaan.
Direct door naar Mahesh Silver, hij wacht ons al op bij de gate. Met zijn drieen op de scooter rijden we naar de supermarkt. Een kleine shop met de basis boodschappen.
Hier nemen we een kop chai en kopen we koekjes en chips voor de kindjes in school.
Bij school aangekomen delen we het uit. Het is en blijft zo een goed gevoel om die kindjes zo blij te zien. Wanneer ik naast ze zit en ze dan met die prachtige donkere oogjes aankijken om te bedanken.. is een gevoel alsof je de hele wereld aan kan. Het geeft zoveel energie.
Samen met de kindjes spenderen we wat tijd. Mahesh is er ook gezellig bij.
Om 17.00 gaan we opnieuw maar de shop om chips te halen en koekjes, we gaan namelijk samen met Mahesh en zijn vriend naar Railway Station. Hier wonen de armste van de armste families. Onderweg, met aan ons hangend en vasthoudend zakken chips en pakken koek rijden we op 2 motors naar hun toe. Het is geen gezicht hoe we hier zo met zijn vieren rijden. Nog niet wetende wat we straks gaan zien.
Wanneer we er aankomen begrijpen we gelijk hoe het hier is. Huizen van oude lege rijstzakken aan elkaar gebonden met sari's. Het is ongeveer een anderhalve vierkante meter per tentje. Hier leven ze met hele gezinnen in. Soms hebben ze dagen geen normaal eten. Kindjes rennen achter elkaar aan en er kruipen op de grond naast de tentjes baby's. We beseffen nu hoe aangenaam het hier is dat wij langskomen.
Wanneer we onze motor neerzetten en afstappen komen er van alle kanten mensen uit hun tentjes naar ons toe gelopen, ik schrik wanneer ik zie met hoeveel zij hier zijn. Kindjes van 2 jaar trekken aan onze kleding, vrouw duwen elkaar weg en mannen staan achterin toe te kijken.
Het is vreselijk om te zien hoe de huid van deze kindjes scheurt, zo droog. In het midden staat een prachtig meisje, rond de 20 jaar oud. Haar ogen stralen ondanks alles. Haar haar in een sjaal en een neuspiercing. Maar wat is ze mooi. Door de blauwe kleding en de blauwe sjaal komt alles zo mooi uit bij haar.
Ik krijg zo een speciaal gevoel bij haar, ik loop even naar haar toe. Haar lach brengt mij door de tranen heen, een bijzondere lach bij mij. Ik geef haar een zak chips en een pak koek. Ze is zo rustig, maar zo opvallend.
We proberen iedereen iets te geven. Maar het is een gekkenhuis. We respecteren het, ondanks dat ze ons van alle kanten bespringen, denken wij na over het feit dat zij zo weinig eten en natuurlijk blij zijn om iets te krijgen.
Mahesh vind het veiliger voor ons om iets meer afstand te houden en neemt ons om de beurt apart om langs de hutjes te gaan en het op deze manier uit te delen. Ik besluit terug te gaan naar het begin van deze buurt, omdat ik niet wil laten zien hoeveel het mij doet hoe zij hier leven.
Wanneer ik terug loop komt er een jonge, mooie vrouw met een kindje in haar armen naar mij toe. 3 weken oud. Ze vraagt mij of ik haar kindje wil vasthouden. Die oogjes, heel diep zwart, kijken me aan wanneer ik hem voor mij houd. Ik druk hem zachtjes tegen mijn lichaam. Er komt een speciaal gevoel naar boven en even dacht ik eraan of het echt niet mogelijk is om dit kindje met mij mee te nemen. Alsof mijn hart smelt.. wat een schatje.
Mensen staan met zijn alle om de vriend van Mahesh heen die op een muurtje bij de zakken chips en koek zit.
Vanaf de andere kant komt er een priester aangerend en begint stenen te gooien om gehoord te worden.
We schrikken en raken in paniek. Wanneer Mahesh zegt dat hij dit doet om de mensen tot rust te krijgen en in een lijn te laten staan begrijpen wij dat dit een goede bedoeling is. Hij spreekt de mensen toe dankbaar te moeten zijn dat wij hier zijn en dat ze moeten gehoorzamen. De rust keert terug en mensen bedanken ons, kindjes lachen en bij sommige vrouwen tranen de ogen.
Met een dubbel gevoel keren wij terug naar Mahesh zijn shop. We drinken Chai en hebben het over wat wij zojuist hebben gezien.
Besloten hebben wij dat wij donderdag terug gaan om kleding te brengen en nog meer eten, omdat wij gewoon begrijpen dat dit enorm nodig is daar.
Met een voldaan gevoel gaan wij in bed liggen. We worden emotioneel als we het er nog samen over hebben. Maar ik ben wederom trots!

17 februari

8 uur gaat de wekker, we starten iets te relaxed vandaag. Rond half 10 verlaten we de kamer en gaan wij naar het restaurant tegen over het hotel om hier te ontbijten. De zon schijnt en wij besluiten op het begin stuk voor het restaurant te gaan zitten. We bestellen koffie met nutella fresh fruit pancake. Wanneer wij onze koffie geserveerd krijgen komt er een man van rond de 65 aan onze tafel zitten, hij komt uit Australia. Op de achtergrond wordt in het hindi 'vader Jacob' gezongen door een groepje van 8 kleine jongetjes. De man verteld ons gek te worden van elke ochtend deze muziek, wij moesten eerlijk toegeven dat wij na 30 minuten het zelfde ook wel zin in verandering hadden.
Hij geeft Engelse les aan jonge mannen in de desert in de hoop dat zij zo sneller aan een baan komen in de stad. Hij is al 12 jaar werkzaam in Jaisalmer.
Na dit heerlijke, interessante ontbijt gingen wij naar school. Hier hebben wij les gegeven aan de klas van gemiddeld 9 jaar oud. We hebben ze uit hun hoofd laten tekenen, dit is voor het eerst aangezien ze altijd natekenen. Sommige kindjes beginnen meteen met tekenen terwijl andere na een half uur alleen hun naam hebben geschreven. Het is goed dat die kindjes goed aan het nadenken zijn. Uiteindelijk hebben ze stuk voor stuk zo iets moois getekend, de ene tekening is nog leuker en mooier dan de ander.
Ze moeten het van ons in het Engels schrijven en wie de beste tekening heeft krijgt een kado'tje. Natuurlijk krijgen zij dit allemaal.
De meisjes geven wij roze papier, stiften en echte meidenstickers. Aan de jongens geven wij blauw papier, stiften en echte jongensstickers.
Het is zo schattig hoe ze dit met elkaar verdelen, hoe ze vol geluk hier mee bezig gaan.
Sommige zijn al snel klaar en houden hun tekeningen de heletijd boven hun hoofd. Andere draaien hun lichaam erom heen zodat niemand kan spieken wat zij hebben getekend.
3 uur later zijn alle tekeningen ingenomen, praten wij nog na en gaan we weg.
We gaan vervolgens naar het hotel. Even genieten in de tuin van de zon. We hebben een heerlijke tosti besteld en eten deze rustig aan tafel op.
In de namiddag gaan we met Pankaj winkelen. Zoals wij vrouwen dat doen, winkel in en uit. Maar we komen thuis met geweldige dingen.
In de avond zijn we gaan computeren in de shop en niet al te laat lekker naar bed gegaan.