The End
27 Februari 2016 | India, Delhi
22 februari
Het is 5.45 wanneer de wekker gaat. Vandaag vertrekken we vanuit Jaisalmer. De douche is al warm gemaakt voor ons en de koffie staat al klaar. Om 6.15 wordt er vanuit het restaurant tegenover het hotel ontbijt voor ons gebracht. Het is zo lief, gisteren zei de eigenaar ik kom om 6 uur Zodat ik een lekker ontbijt voor jullie kan maken.
We pakken onze laatste spullen in en zeggen gedag. Het is schattig hoe een paar mensen ons komen uitzwaaien. De auto staat al te wachten. Bij de first gate halen we pankaj langs, hij brengt ons mee naar Jodhpur.
Onderweg hebben we het over de grappigste dingen. Zo stonden wij laatst met onze autoband vast op de rails van de treinbaan in Jaipur. We raakte in paniek en hadden het idee om de auto maar uit te rennen. Mensen liepen om onze auto heen ipv ons te helpen. Die zenuwen die we op dat moment hadden en de lol erna dat we dachten dat dit niet nog eens kon gebeuren. Nog geen uur later reden we door een dorpje waar de chauffeur (deleep) dacht dat we links konden afsnijden via een tuin, niet wetende dat daar een opening voor het riool tussen zou zitten van 50 cm. Waar we dus weer vast zaten met de band.
Het is een fijne weg om te rijden. In het midden van de tharwoestijn. Overal kamelen die de bladeren van de bomen eten. Het is een rustige weg die om het uur door een klein dorpje komt.
Het is slechts 4.5 uur rijden. De chauffeur is verkouden, maar hier kennen ze geen neusspray. Hij blijft maar ophalen en zijn neus snuiten. Nu ben ik mijn reis tabletje vergeten en al misselijk, maar met die man naast me wordt 't erger. Wanneer hij met zijn sjaal zijn neus snuit en die sjaal vervolgens vlak bij mij houdt wordt ik zo misselijk dat ik over begin te geven. Lekker gênant! Sta ik dan naast de auto. Ik besluit achterin te zitten nadat ik een tabletje genomen heb, naast kel en pankaj. Ik kan niet meer naast die man hoor.
We krijgen een SMS dat ons vliegtuig een uur vertraagd is. Nouja.. zijn we in ieder geval optijd. Om 11 uur komen we aan op het vliegveld. Zo groot als een villa in Nederland. Er zijn 2 winkels en een snackcorner. We kunnen nog niet inchecken want we zijn 5 uur te vroeg. Echt iets mis met onze calculatie.
Pankaj mag met ons mee naar binnen. Daar is een wachtruimte waar wij onze 4 uur gaan doorbrengen. We praten over onze reis, over gevoelens en gedachtes. Het is nu echt tijd afscheid te nemen van elkaar. We gaan door de douane, bij de security check moet ik mijn tas openen. Mevrouw wat zijn die langwerpige voorwerpen. Mijn hele tas zit vol met hymalaya products. Oh shit.. nee toch.
'Madame please open your bag' 'this products are amazing, really the best of India' 'Yes, I know Sir. That's why I would love to take then with me' 'it's fine, enjoy them!'
Pfieuw.. haha scheelt weer. Wat een aardige meneer zeg.
We nemen een kopje koffie en een broodje en wachten naast een oplaadpunt voor onze telefoon op een bankje. Om 15 uur mogen we richting het vliegtuig lopen. 1x per uur gaat er een vliegtuig.
We krijgen wat te eten, het is ontzettend pittig. Ze hadden de koffie juist wel wat meer smaak mogen geven dan het eten. Ach.. het is prima.
Kel haar televisie is stuk en wordt vastgehouden door middel van tape terwijl de man naast ons helemaal geen televisie meer heeft. De stoelen zijn gescheurd. Dat dit vliegtuig mag vliegen ongelofelijk. Maar incredible india, everything is possible.
Na iets meer dan een uur landen wij in Delhi. Het bekende tapijt op de airport geeft weer het vertrouwde gevoel.
Kel haar tas is binnen 5 op de band. Jammer.. hadden gehoopt dat we snel weg konden, maar na 30 minuten wachten we nog op de mijne.
Het hotel heeft ons laten weten dat booking.com een fout op internet heeft staan en zegt dat er geen shuttle aanwezig is. Lekker dan, kunnen we nog uitzoeken hoe we naar het hotel komen ook.
Chaitanya appt me hoe de vlucht was en of hij iets kan betekenen. Dit is een vriend en zullen wij morgen ook gaan zien gezellig. Hij geeft advies over de beste opties.
Gelukkig ken ik delhi beter uit me hoofd dan Amsterdam. Dus weet ik de weg te vinden.
Een taxi driver komt naar ons toe. Hij vraagt 2500 rupee. 'Haha what do you think man? This is my 3th time, not even for the half price I should come with u!'
Gelukkig was er een andere man die ons voor 400 rupee een rit wilde geven naar het hotel. Wat nog teveel is, maar we hadden het er voor over.
Het is een gammele auto, maar we zijn blij dat we het hebben gered allemaal. Door de tijd (18u inmiddels) is het druk op de weg. Ik herken alles en voelt super goed hier te zijn. Na 40 minuten komen we aan bij het hotel. Het is erg mooi van binnen. Na alles wat we hebben meegemaakt even wat luxe voor onszelf. We hebben een ruime kamer.
We zetten onze spullen neer en gaan meteen op stap. We hebben trek gekregen.
De straat hier naast is shopping Street Karol bagh. Een luxe straat met mooie winkels.
Iedereen heeft een beeld van Delhi: drukte, vervelende mensen, armoede.
Ons beeld: gezelligheid, aardige en hulpzame mensen en 2 werelden.
Mensen maken grapjes naar ons op straat: 'this is your husbants size, it's nice to give this as a gift to him'.
Door de drukte raken we elkaar even uit het oog, maar gelukkig na 5 minuten vinden we elkaar terug. Beide het zelfde idee: gewoon naar de hoek van de straat lopen. Bij de Mac stappen we naar binnen. We bestellen medium grilled chicken burger menu met cola en oreo mcflurry. Dit kost hier een kleine 5 euro samen.
We gaan gezellig de markt langs en de winkeltjes in. Bij west land kopen we Europese stijl kleding. Ik een spijkerbroek shirt en overhempt en kel een shirtje.
Hier helpen jongens ons met de kledingmaten. Maar tegelijkertijd zijn het personal shoppers. Ze komen met ideeën en kiezen met ons welke het beste staat. Ze zijn met zijn tweeën en echt heel aandoenlijk. Als we weg gaan bedanken ze ons voor alles, maar eigenlijk hebben hun juist onze dag gemaakt!
Het is zo grappig de markt begint hier vanaf 8 uur savonds pas echt opgebouwd te worden.
Het is half 11 als we terug lopen naar het hotel. Zin in morgen!
23 februari
Vandaag hebben we om 11 uur met chaitanya afgesproken. Tussen 7 en half 10 kunnen wij ontbijten, incl. Het is een lopend buffet. Heel schattig en leuk aangekleed restaurantje. We nemen toast met jam en een koffie
Rustig ontbijten we en worden we wakker. We gaan even naar de markt.
Het is 9 uur en alles is dicht. Mensen worden wakker of zijn onderweg naar werk.
We begrijpen er niks van. Wanneer we besluiten toch maar te vragen hoe of wat krijgen we te horen dat alles pas vanaf 10.30 open gaat. We halen bij een vrolijk gekleurd kraampje verse juice. En lopen terug.
Tja.. dan nog maar even relaxen op bed.
Om 11 uur wordt ik gebeld op de kamer telefoon. 'Mevrouw er staat een meneer chaitanya beneden voor u klaar'.
We gaan meteen naar beneden. Eindelijk! Na 7 a 8 maanden zien we elkaar weer. Een dikke knuffel en kennismaking met kel. Hij heeft zijn beste vriend mee genomen. Het klikt meteen en we gaan lekker op stap. Ze zeiden dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Ze hebben taxi geregeld en ik had al laten weten wat ik Kel graag wil laten zien van deze prachtige stad. Ze hebben hier een planning bij gemaakt.
We rijden naar connaught place. Dit is new delhi en de plek waar ik chan heb ontmoet.
In de auto hebben we zoveel plezier. Leuk elkaar weer te zien. De chauffeur is een verlegen jongen, het tegenover gestelde van chan en druv (zijn vriend).
Yes! We zijn er. Ik blijf mezelf prijzen dat ik hier mag zijn. Bij de beste bar bestellen we milkshakes. We proosten op deze dag.
Omdat we weinig tijd hebben en veel willen gaan we snel door. We nemen de taxi naar India gate. Hier ligt een groot park bij.
Druv is even weg ivm werk. We lopen rond de india gate en lopen richting president house. Dit is aan de andere kant van de india gate. Chan is een beetje verwend en wil met de taxi. Het is maar 30 min lopen, maar oké. We zitten in de taxi. Het is een mooi gebouw. Vorige keer mocht ik hier niet komen omdat ik geen pasport mee had en vanwege veiligheidsredenen. Het blijkt dat 2 Russische toeristen zich hier hebben opgeblazen en dit is de reden van de strenge controle.
Het is een mooi uitzicht over het park en de gate.
De india gate is een monument voor de army die zijn omgekomen en wordt streng bewaakt.
Het is vandaag echt heel warm. Omdat we even moeten wachten op druv besluiten we in het gras te zitten. Het park is zo bijzonder. Mensen doen er yoga, kinderen spelen, je kunt er bootje varen, andere luisteren muziek en overal ijskraampjes.
We liggen in de zon, luisterend naar de vogels en nemen de geur van het gras en het eten in ons op.
Druv belt dat hij bij de gate is en lopen hem tegemoet.
We gaan nu naar paharganj. Een van mijn lievelingsplekken van Delhi. Oud Delhi.
Druv en chan kennen de weg hier niet dus ik navigeer. Ik heb hier 3 weken gezeten dus ken dit echt voldoende uit me hoofd.
Ik laat ons afzetten bij het hotel waar ik de vorige keer zat. Laat zien waar toen het asfalt gesmolten was door de hitte. Loop langs de supermarkt waar ik me brood en drinken haalde en via de drukste weg van Delhi steken we over naar de shopping Street.
Wat fijn hier weer te lopen. Alles is het zelfde gebleven.
Bij de Subway houden we een stop. Even een broodje!
Van chan mogen we vandaag onze portemonnee niet aanraken. Wat we erg vervelend vinden want we betalen liever zelf. Maar wel lief.
We lopen door de straat, winkel in en winkel uit. Druv wil een kadotje voor zijn vriendin kopen. Wanneer ze met een witte kralen armband komen en vragen of dat leuk is twijfelen we.. het is onze smaak niet maar misschien wel die van haar. Maar gelukkig luisteren ze en lopen we verder. 2 winkels verderop is een sieradenwinkeltje met hele lieve oorbelletjes. Voor 50 rupee, minder dan een euro heeft hij 1 paar oorbellen en een kado zakje. Het zijn gouden vierkantjes met rode diamantjes in het midden. Het is echt heel schattig.
Ik zie een vierkant thee boxje met chai poeder. Wat leuk voor in ons huisje. Again.. hij betaald.
Het is zo gezellig, de tijd vliegt voorbij.
Helaas is het al 18u en echt tijd om te gaan. Chan moet vanavond voor zijn tennis wedstrijden naar dubai. Omdat hier geen taxi rijdt gaan we met de tuk tuk. Ze willen ons niet alleen naar het hotel laten gaan dus nemen we 2. Kel en druv gaan samen in 1 en chan en ik.
Voor Kel en druv is de eerste. Ineens rijdt er geen tuk tuk meer? Na 10 minuten komt er eindelijk ook een voor ons.
In de tuk tuk verteld hij me dat hij dankbaar is voor vorige keer. Zijn vriendin is overleden door een ongeluk. En ik heb hem geprobeerd daarin te steunen. Hij zegt dat deze dag zijn bedankje was. Wat een schat.
Het is tijd afscheid te nemen. Maar for sure tot snel! Vreselijk afscheid nemen.. afgelopen 3 dagen niets anders gedaan, maar die tranen Zijn nog duidelijk niet op! Haha
We gaan via de markt naar een restaurantje.
We begrijpen totaal niet hoe dit systeem werkt. Kel neemt macaroni kaas en ik chowmin. Onze laatste dag samen in india.
Ik bestel aan de kassa. Bij de kassa ernaast haal ik ons drinken, de kassa daarnaast het bestek en de desk er tegenover het eten. Ik begrijp er niks van, ja het klinkt zo heel logisch, maar wij wisten echt niet wat de bedoeling was. Ik moest nog even plaats nemen. Ineens staat er een man, mevrouw uw eten is allang klaar hoor. U moet het daar afhalen want 323 was uw ordernummer. Oké!¿
Op het moment dat we zeggen dat we het gaan missen en vooral elkaar zo samen elke dag neemt onze trek weg. En hebben we alleen maar zin in chocolade ijs.
Nu snap ik hoe het werkt en is het bestellen zo gedaan.
We kijken uit op de straat. Ik had een jurk gezien gisteren en die wil ik graag halen. Maar juist vandaag zijn die kraampjes er niet. Alsof t zo moest zijn.
Ik kwam er in het hotel achter dat in mijn spijkerbroek nog het alarm zit. Dus was gaan terug naar de winkel. Waar ik nog een shirtje koop meteen, bleef in me hoofd zitten. Oops!
We zijn moe en moeten onze tas nog inpakken. Terug in het hotel skypen we met shiv. Fijn onze lieve familie morgen weer te zien. Het is heel dubbel, we willen hier niet weg en zouden nog maanden willen blijven. Maar missen onze lieve familie wel heel erg.
De lamp is stuk en knippert heel erg. We bellen de reception en laten iemand komen. Je zou denken hupsakee even een lamp vervangen en klaar. Nee.. eerst een kwartier ernaar kijken, dan nadenken wat te doen, dan iemand anders erbij halen, dan weer bellen en dan toch maar die lamp vervangen.
Zoveel moeite.. haha
24 februari
Het hotel heeft geregeld dat we tussen 6 en half 7 ontbijt hebben zodat we 7 uur kunnen vertrekken. Wat schattig inderdaad staat alles voor ons klaar.
We hebben cornflakes met warme melk, iets minder lekker, maar het is eten!
De laatste spullen pakken we in en klaar voor vertrek. We rekenen de kamer af en gaan weg.
Op de weg houd ik een tuk tuk aan. Ik vraag hoeveel het is naar de airport. 600, nee sorry 300. Oké 400 madame. No sorry bye. Ok madame 300.
Het is 7.15 en we zitten in de tuk tuk. De zon komt langzaam op. Langs de hanuman tempel rijden we richting de snelweg. Auto's halen ons in, maar die tuk tuk driver blijft in het midden rijden. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. We maken grapjes als: laten we in india blijven. Het is te mooi hier.
Na 35 minuten komen we aan bij een busstation. 'So, the last part you can go by bus'. Pardon!?@?@ Kel? Maakt hij een grap?
Nee.. hij is serieus. We worden gedropt bij een bus. 'It's a free shuttle, just 1 km'. Kan hij ons dan niet gewoon die laatste km brengen ook..
Oké, dan maar de bus in. Het is 7.50. We zitten in de bus te wachten. Er komt een medewerker van Lufthansa achter ons zitten. Hij vraagt waar we vandaan komen en waar we zijn geweest. Wanneer we het over Uttrakhand hebben blijkt hij uit Nanital te komen, waar ik de vorige keer een week heb gezeten. Toch is de wereld wel klein hé.
Eindelijk rijdt de bus weg. Geen 5 minuten laten komen we aan op de airport.
Ik laat me verkeerde papieren zien, lekker.. verkeerde uitgeprint. Gelukkig is het oké als ik via de mail me gegevens laat zien. Evenals kel die haar verkeerde laat zien.
Maar we zijn binnen. Oké, dubai Ek511 balie J.
We staan in de rij. Na een half uur is mijn zicht op de borden boven de balie helder en zien we dat er een aparte balie is voor online ingecheckte passagiers. Foute keuze. Na een uur zijn we nog geen stap verder terwijl de rij waar we hiervoor in stonden nu door liep. We twijfelen of we terug gaan naar Die andere balie. Eindelijk loopt het door. Het is inmiddels half 10 wanneer wij aan de beurt zijn. Het duurt echt heel lang voor we zijn ingecheckt. Ik geef aan echt haast te hebben omdat ik misselijk ben en naar het toilet wil. Gelukkig luistert hij. He he eindelijk, hup door naar de security.
Alsof het niet onze dag is. We staan in de rij met max 10 mensen en ook hier weer ruim 20 minuten wachten tot we aan de beurt zijn. We besluiten onder te linten door naar een andere rij te gaan. Waar we binnen 5 minuten zijn geholpen. Ik ben heel flauw en ook kel is niet lekker. Misschien omdat we het prachtige india verlaten gaan.
Ik voel me echt niet goed. Als we op het bord kijken zien we staan dat de gate sluit. We proberen te rennen maar die gate is helemaal aan de andere kant. De gate sluit 15 en inmiddels is het 22 over 10 als we aankomen bij de gate. De stewardess zegt dat het vliegtuig vertrokken is. Waaaat? We zijn niet omgeroepen niks?
Ik voel me echt niet lekker, al een paar dagen niet. Laatste tijd veel flauwgevallen. En ook nu. Maarja we weten dat er ergere dingen zijn dus leg ik ze ook uit dat er niks is en dat we naar huis willen gewoon zo snel mogelijk.
Het enige dat ze ons vertellen is dat we plaats mogen nemen op de stoel en de procedure van gang gaat. Welke procedure?
Onze paspoorten worden meegenomen, er komt security en grondpersoneel bij ons zitten. Zelfs naar het toilet mag ik niet alleen. Alsof we van plan zijn iets te doen?
Na een half uur worden we meegenomen. Geen idee Waarheen. Als we vragen wat we nu moeten doen zeggen ze wacht even. Oké.. emirates? Betalen we voor deze service.
Dat grapje vanmorgen in de tuk tuk meende we niet echt hoor!
We worden op een stoel gezet in het midden vlak voor de security. Naast ons komt iemand zitten die ons 'in de gaten houd'. Waar onze papieren en paspoorten zijn geen idee.
Eindelijk na anderhalf uur komt er iemand. Nee, weer praat niemand met ons. Kel en ik worden melig. Gebeurt dit echt? Na alles wat we hebben meegemaakt en voor andere hebben gedaan.. nu dit?
Ze vertellen dat ze ons eerst moeten verwijderen van de lijst van deze vlucht. Dan moeten ze nog van alles doen en zullen ze terug komen. Het is 13 uur en nog zitten we op dezelfde plek. Oké, nu is het leuk geweest. Gelukkig hebben we drinken en eten bij ons. Er staan nu 5 personeelsleden om ons heen, met elkaar te praten maar niemand praat met ons. Machteloos wachten we af.
Er is hoop. Vanmiddag is er een andere vlucht met nog 2 plekken over.
Wanneer we eindelijk aan de andere kant van de security terug zijn bij de check in wordt er gecommuniceerd. Sorry mevrouw onze service stopt hier. U kunt nu bellen met uw travel agent. Oké en wie is dat?
In paniek app ik geno, hij werkt voor emiraten op schiphol. Hij start meteen met kijken wat hij kan doen voor ons.
Ik krijg een nummer van hem die we kunnen bellen. Alleen mijn telefoon en ook die van kel werkt niet.
Na een uur komt er iemand van de balie wiens telefoon ik mag gebruiken. Ik mag niet van de balie weglopen en wordt weer eens flink in de gaten gehouden.
De vrouw aan de andere kant van de telefoon probeert van alles tedoen. Maar onze documenten staan geblokkeerd zegt ze en ze legt uit dat we op no show staan. Ook geno zegt dit en dit is niet goed. We zijn daarnaast gewoon ingecheckt. Dus hoezo no show?
De mevrouw zegt dat ze elke vlucht afgaat.
Ook geno is naar schiphol gegaan om te zien wat hij kan betekenen voor ons.
Ik heb 2 uur met deze mevrouw aan de telefoon gehangen. Ze zegt er is 1 mogelijkheid voor vandaag. Die vlucht vertrekt met 15 minuten. De balie zegt dat de gate al gesloten is en we niet meer mogen vliegen. De vrouw legt uit niks te kunnen betekenen omdat onze documenten geblokkeerd blijven. De jongen van de balie neemt de telefoon over. Mevrouw voor 1000 euro pp kunt u nog mee. Terwijl de ander zegt van niet en de balie sluit.
Uiteindelijk worden we door de jongens achter de balie geadviseerd terug naar Delhi te gaan en daar een ticket te kopen voor volgende week aangezien deze week vol zit. 'Mevrouw tm volgende week woensdag hebben wij geen vluchten meer en is alles bezet.'
SHIT.. Hoe gaan we dit aan het thuisfront vertellen. Ik begin nu benauwd te worden. Me werk? Het huis?
Geno houdt de heletijd contact en vraagt ons even op het vliegveld te blijven.
We hebben onszelf in een hoekje verstopt aangezien de mannen van de balie ons de airport uit willen hebben. Terwijl andere zeggen dat we niet weg mogen en er iemand bij ons komt.
Gelukkig kunnen we er de lol nog wel van in zien en bestellen we wat te eten van onze laatste ruppees. Chaitanya vraagt of we al in dubai zijn. Helaas.. ik vertel hem het verhaal. Hij zegt dat het niet veilig is en dat hij de procedure niet vertrouw en zegt dat hij meten het vliegtuig naar delhi zal pakken.
Het is half 5 als we onze paspoorten terug krijgen en ook onze bagage staat weer bij ons. Geno en zijn collega's doen er alles aan. Er is misschien morgen een mogelijkheid. Helaas.. deze vlucht is vol. Bij de balie vragen we of er opties zijn nog. Sorry mevrouw deze week zit echt alles vol. U kunt hier blijven misschien dat er een van de vluchten een plek vrij komt. Voor vanavond is er plek, 1 persoon. Ik vraag kel of zij wilt gaan. Maar we besluiten samen te blijven.
Geno appt me dat ze contact hebben met dubai en kijken wat ze kunnen doen.
We wachten bij een oplaadpunt en zitten op een karretje. We zijn kapot. Maar blijven erom lachen. Hoe kan dit toch.
Thuis zijn ze iets minder blij. Maar wij maken plannen wat we nu kunnen doen. Terug naar de markt kijken of die jurk er nu wel weer is. Terug naar de winkeltjes. Tempels bezoeken.
Het is 18u als geno ons laat weten dat we voor 1200 euro vanavond om half 10 mee kunnen op een vlucht naar dubai. We zijn dan in ieder geval al een stap dichterbij vanaf daar kunnen we naar Amsterdam morgen.
Hij heeft onze creditcard gegevens nodig. Natuurlijk geen internet verbinding voor Google om geld over te maken. Daar staan we weer met handen in ons haar. Over 3.5 uur gaat die vlucht en we kunnen niks vanaf hier.
Gelukkig zijn mijn moeder en me lieve zusje thuis in de gelegenheid het met geno verder te regelen. En krijgen wij akkoord voor de vlucht! Meteen rennen we naar de balie. Weer balie J.. oops voelt ineens niet goed. We krijgen de slappe lach. Gelukkig lachen we erom en zijn we samen.
Opnieuw staan we een uur ruim in de rij. Chaitanya appt mij. Hij heeft gevraagd in dubai zo snel mogelijk naar het vliegveld te rijden om zijn vlucht voor ons naar Delhi te halen. Hij vraagt me of er vorderingen zijn maar op dat moment valt me internet uit. Wanneer het weer werkt krijg ik een vreselijk bericht. Hij heeft een ernstig ongeluk gehad. Door de snelheid zijn ze in een vrachtwagen gereden. De chauffeur is omgekomen en hij ligt in het ziekenhuis. Ik krijg geen nieuws hoe het met hem gaat. Alleen het bericht dat zijn ribben zijn verbrijzeld, zijn knie is gebroken en zijn arm ernstig gewond en verders vaag. Ik krijg hartkloppingen. Kel en ik weten niet meer wat we moeten doen. Het eerste wat wij denken is, dit komt door ons! Wanneer ik dit zeg krijgen we bericht terug. 'Jess, plzz don't say this. God wanted things this way maybe. It's not your fault. You didn't ask me to come.' Ik weet niet meer wat ik moet denken. Wat de reden moet zijn van dit alles. Ik hoop een goede..
Als we willen inchecken zegt deze beste man ons dat we geen stoelen hebben en niet optijd op de lijst stonden. Wat een dag!!
Hij zegt ons aan de kant te wachten en wil zien wat hij kan doen. Gelukkig is deze man erg lief en helpt hij ons verder. We worden door een andere collega meegenomen naar een paspoort controle, security een een kamertje. We staan om de lijst. Met nog 20 minuten te gaan lopen we gelijk door naar de gate. Om zeker te zijn dat we mee gaan. De gate is meteen de eerste bij de shops. We bestellen bij starbucks een koffie, die hebben we wel nodig nu.
Wanneer we willen afrekenen doen onze pinpassen Het niet meer. Meen je dit nou echt. Tot onze blije verassing zegt de jongen van de starbucks dat we de koffie lekker mogen nemen, gratis. Maarja.. eigenlijk is deze koffie 600 per beker haha.
Bij de gate wachten we en zodra we onze zone horen rennen we zo ongeveer naar de balie toe. We bleken niet de enige te zijn die de vlucht gemist hadden. Er was een ander stel wat dit 2x heeft meegemaakt vanaf zaterdag tot nu.
In het vliegtuig hebben we pas onze rust. Oké we zitten er echt in.
Dankbaar voor onze ouders en geno met zijn collega's. Op naar dubai!
Het is 22.30 als we ons avond eten krijgen, we bestellen een wijntje en proosten op deze reis. Want hoe het ook is gegaan vandaag, we hebben zoveel geleerd. Zoveel samen beleefd en zijn zo sterk geworden.
Naast mij zit een vrouw met haar man, ze legt constant haar arm tegen mijn arm en zet haar voet op mijn voet. Ze blijft me wegduwen van de armsteun. Tjonge.. mens waar maak je je druk om..!
De tijd gaat snel, het lijkt een uurtje te zijn, maar het is echt 4 uur later als we landen. Wanneer we opstaan merken we hoe moe we zijn. Het is ruim een kwartier rijden met de bus voordat we bij de security zijn. Op dubai airport gaan we de winkeltjes langs. Dit is nu de tweede keer deze reis dat we hier zijn en dus hebben we alles al gezien. We hebben van de emirates een meal voucher gekregen. We gaan eerst op een bank liggen. Even rusten, maar het lukt niet om echt in slaap te komen. Het is half 3 wanneer we wakker worden. We besluiten toch maar rond te lopen. Uiteindelijk komen we uit bij Costa restaurant waar we onze voucher inleveren voor een croissant koffie en een sandwich naar keuze. Hier is gratis WiFi beschikbaar.
Het is half 8 wanneer we naar de gate lopen, het valt mee hoe ver deze is, ondanks het aan de andere kant van deze hal is.
We mogen direct inchecken. Opgelucht lopen we het vliegtuig in. We zitten helemaal achterin in het vliegtuig de een na laatste stoelen. Een Nederlands meisje zit naast ons.
Wanneer wij opstijgen beginnen we te huilen. We zijn opgelucht dat we het gered hebben, maar met een dubbel gevoel. We hadden daar nog zo graag willen blijven en nog meer willen zien en betekenen voor anderen.
We krijgen een warme doek om onze handen schoon te maken en al snel komen ze met drinken en het ontbijt langs. Ik heb geen trek. Het is fruit, brood en vla. Je zou denken na zo een lange wachttijd en gedoe ben je moe.. maar ik kan niet slapen. Zie alles voor me. Wanneer ik me ogen sluit komen de dingen die gebeurt zijn terug. Helaas zijn dit de mindere in plaats van de mooie momenten.
Kel is lekker in slaap gevallen. We hebben 10mb WiFi in het vliegtuig. Na 4 uur vliegen kijk ik even en laat ik weten thuis hoe of wat met aankomst.
Onze oorspronkelijke tijd had iedereen thuis vrijgehouden en voor vrijgenomen. Maar nu moeten ze werken. Gelukkig kunnen mijn moeder en kel haar moeder wel komen.
Rond half 1 krijgen we lunch. Het is kip met aardappelpuree en groentes. Fijn.. dit lust ik dus echt niet. Maar er zit ook brood en crackers bij. Tijdens mijn film, 5 flights up, eten we en drinken we. Er is veel turbulentie. De daling wordt ingezet. Het is een vervelende, er is veel wind en we komen door onrustig weer. Oh God.. ja.. Nederland. 'Dames en heren het is 2 graden boven nul en het regent flink en er is lichte vors. Wij willen u bedanken met het vliegen met de emirates en hopen tot snel'. Ja, inderdaad het regent. Zo gaan we weg uit boven 40 grade en komen we aan met dit. Welcome home!
Het duurt lang voor onze tassen op de band komen. Mijn moeder staat al te wachten. We lopen even naar het toilet om ons op te frisse. Eindelijk hebben we alles en lopen we de deuren bij aankomst 4 door.
Lieve mama, daar staat ze al! 2 mooie rozen voor ons. Een dikke knuffel. 'Wat blij dat jullie er eindelijk weer zijn'. Ja, want we hadden nooit gedacht deze week nog aan te komen!
Kel haar ouders begeleiden we via de telefoon naar onze hal toe. Ook shiv komt toch even snel langs tussen zijn werk. Fijn iedereen weer te zien. Van kel haar ouders een mooie bos tulpen. Op naar huis. Waar me lieve zusje en vader zijn.
Een prachtige reis, waarin we hebben gelachen en gehuild. Vooral geleerd en geleefd. Waar we sterker door zijn geworden. En waarin onze vriendschap nu nog specialer is geworden en we nog meer van elkaar zijn houden.
The End
Het is 5.45 wanneer de wekker gaat. Vandaag vertrekken we vanuit Jaisalmer. De douche is al warm gemaakt voor ons en de koffie staat al klaar. Om 6.15 wordt er vanuit het restaurant tegenover het hotel ontbijt voor ons gebracht. Het is zo lief, gisteren zei de eigenaar ik kom om 6 uur Zodat ik een lekker ontbijt voor jullie kan maken.
We pakken onze laatste spullen in en zeggen gedag. Het is schattig hoe een paar mensen ons komen uitzwaaien. De auto staat al te wachten. Bij de first gate halen we pankaj langs, hij brengt ons mee naar Jodhpur.
Onderweg hebben we het over de grappigste dingen. Zo stonden wij laatst met onze autoband vast op de rails van de treinbaan in Jaipur. We raakte in paniek en hadden het idee om de auto maar uit te rennen. Mensen liepen om onze auto heen ipv ons te helpen. Die zenuwen die we op dat moment hadden en de lol erna dat we dachten dat dit niet nog eens kon gebeuren. Nog geen uur later reden we door een dorpje waar de chauffeur (deleep) dacht dat we links konden afsnijden via een tuin, niet wetende dat daar een opening voor het riool tussen zou zitten van 50 cm. Waar we dus weer vast zaten met de band.
Het is een fijne weg om te rijden. In het midden van de tharwoestijn. Overal kamelen die de bladeren van de bomen eten. Het is een rustige weg die om het uur door een klein dorpje komt.
Het is slechts 4.5 uur rijden. De chauffeur is verkouden, maar hier kennen ze geen neusspray. Hij blijft maar ophalen en zijn neus snuiten. Nu ben ik mijn reis tabletje vergeten en al misselijk, maar met die man naast me wordt 't erger. Wanneer hij met zijn sjaal zijn neus snuit en die sjaal vervolgens vlak bij mij houdt wordt ik zo misselijk dat ik over begin te geven. Lekker gênant! Sta ik dan naast de auto. Ik besluit achterin te zitten nadat ik een tabletje genomen heb, naast kel en pankaj. Ik kan niet meer naast die man hoor.
We krijgen een SMS dat ons vliegtuig een uur vertraagd is. Nouja.. zijn we in ieder geval optijd. Om 11 uur komen we aan op het vliegveld. Zo groot als een villa in Nederland. Er zijn 2 winkels en een snackcorner. We kunnen nog niet inchecken want we zijn 5 uur te vroeg. Echt iets mis met onze calculatie.
Pankaj mag met ons mee naar binnen. Daar is een wachtruimte waar wij onze 4 uur gaan doorbrengen. We praten over onze reis, over gevoelens en gedachtes. Het is nu echt tijd afscheid te nemen van elkaar. We gaan door de douane, bij de security check moet ik mijn tas openen. Mevrouw wat zijn die langwerpige voorwerpen. Mijn hele tas zit vol met hymalaya products. Oh shit.. nee toch.
'Madame please open your bag' 'this products are amazing, really the best of India' 'Yes, I know Sir. That's why I would love to take then with me' 'it's fine, enjoy them!'
Pfieuw.. haha scheelt weer. Wat een aardige meneer zeg.
We nemen een kopje koffie en een broodje en wachten naast een oplaadpunt voor onze telefoon op een bankje. Om 15 uur mogen we richting het vliegtuig lopen. 1x per uur gaat er een vliegtuig.
We krijgen wat te eten, het is ontzettend pittig. Ze hadden de koffie juist wel wat meer smaak mogen geven dan het eten. Ach.. het is prima.
Kel haar televisie is stuk en wordt vastgehouden door middel van tape terwijl de man naast ons helemaal geen televisie meer heeft. De stoelen zijn gescheurd. Dat dit vliegtuig mag vliegen ongelofelijk. Maar incredible india, everything is possible.
Na iets meer dan een uur landen wij in Delhi. Het bekende tapijt op de airport geeft weer het vertrouwde gevoel.
Kel haar tas is binnen 5 op de band. Jammer.. hadden gehoopt dat we snel weg konden, maar na 30 minuten wachten we nog op de mijne.
Het hotel heeft ons laten weten dat booking.com een fout op internet heeft staan en zegt dat er geen shuttle aanwezig is. Lekker dan, kunnen we nog uitzoeken hoe we naar het hotel komen ook.
Chaitanya appt me hoe de vlucht was en of hij iets kan betekenen. Dit is een vriend en zullen wij morgen ook gaan zien gezellig. Hij geeft advies over de beste opties.
Gelukkig ken ik delhi beter uit me hoofd dan Amsterdam. Dus weet ik de weg te vinden.
Een taxi driver komt naar ons toe. Hij vraagt 2500 rupee. 'Haha what do you think man? This is my 3th time, not even for the half price I should come with u!'
Gelukkig was er een andere man die ons voor 400 rupee een rit wilde geven naar het hotel. Wat nog teveel is, maar we hadden het er voor over.
Het is een gammele auto, maar we zijn blij dat we het hebben gered allemaal. Door de tijd (18u inmiddels) is het druk op de weg. Ik herken alles en voelt super goed hier te zijn. Na 40 minuten komen we aan bij het hotel. Het is erg mooi van binnen. Na alles wat we hebben meegemaakt even wat luxe voor onszelf. We hebben een ruime kamer.
We zetten onze spullen neer en gaan meteen op stap. We hebben trek gekregen.
De straat hier naast is shopping Street Karol bagh. Een luxe straat met mooie winkels.
Iedereen heeft een beeld van Delhi: drukte, vervelende mensen, armoede.
Ons beeld: gezelligheid, aardige en hulpzame mensen en 2 werelden.
Mensen maken grapjes naar ons op straat: 'this is your husbants size, it's nice to give this as a gift to him'.
Door de drukte raken we elkaar even uit het oog, maar gelukkig na 5 minuten vinden we elkaar terug. Beide het zelfde idee: gewoon naar de hoek van de straat lopen. Bij de Mac stappen we naar binnen. We bestellen medium grilled chicken burger menu met cola en oreo mcflurry. Dit kost hier een kleine 5 euro samen.
We gaan gezellig de markt langs en de winkeltjes in. Bij west land kopen we Europese stijl kleding. Ik een spijkerbroek shirt en overhempt en kel een shirtje.
Hier helpen jongens ons met de kledingmaten. Maar tegelijkertijd zijn het personal shoppers. Ze komen met ideeën en kiezen met ons welke het beste staat. Ze zijn met zijn tweeën en echt heel aandoenlijk. Als we weg gaan bedanken ze ons voor alles, maar eigenlijk hebben hun juist onze dag gemaakt!
Het is zo grappig de markt begint hier vanaf 8 uur savonds pas echt opgebouwd te worden.
Het is half 11 als we terug lopen naar het hotel. Zin in morgen!
23 februari
Vandaag hebben we om 11 uur met chaitanya afgesproken. Tussen 7 en half 10 kunnen wij ontbijten, incl. Het is een lopend buffet. Heel schattig en leuk aangekleed restaurantje. We nemen toast met jam en een koffie
Rustig ontbijten we en worden we wakker. We gaan even naar de markt.
Het is 9 uur en alles is dicht. Mensen worden wakker of zijn onderweg naar werk.
We begrijpen er niks van. Wanneer we besluiten toch maar te vragen hoe of wat krijgen we te horen dat alles pas vanaf 10.30 open gaat. We halen bij een vrolijk gekleurd kraampje verse juice. En lopen terug.
Tja.. dan nog maar even relaxen op bed.
Om 11 uur wordt ik gebeld op de kamer telefoon. 'Mevrouw er staat een meneer chaitanya beneden voor u klaar'.
We gaan meteen naar beneden. Eindelijk! Na 7 a 8 maanden zien we elkaar weer. Een dikke knuffel en kennismaking met kel. Hij heeft zijn beste vriend mee genomen. Het klikt meteen en we gaan lekker op stap. Ze zeiden dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Ze hebben taxi geregeld en ik had al laten weten wat ik Kel graag wil laten zien van deze prachtige stad. Ze hebben hier een planning bij gemaakt.
We rijden naar connaught place. Dit is new delhi en de plek waar ik chan heb ontmoet.
In de auto hebben we zoveel plezier. Leuk elkaar weer te zien. De chauffeur is een verlegen jongen, het tegenover gestelde van chan en druv (zijn vriend).
Yes! We zijn er. Ik blijf mezelf prijzen dat ik hier mag zijn. Bij de beste bar bestellen we milkshakes. We proosten op deze dag.
Omdat we weinig tijd hebben en veel willen gaan we snel door. We nemen de taxi naar India gate. Hier ligt een groot park bij.
Druv is even weg ivm werk. We lopen rond de india gate en lopen richting president house. Dit is aan de andere kant van de india gate. Chan is een beetje verwend en wil met de taxi. Het is maar 30 min lopen, maar oké. We zitten in de taxi. Het is een mooi gebouw. Vorige keer mocht ik hier niet komen omdat ik geen pasport mee had en vanwege veiligheidsredenen. Het blijkt dat 2 Russische toeristen zich hier hebben opgeblazen en dit is de reden van de strenge controle.
Het is een mooi uitzicht over het park en de gate.
De india gate is een monument voor de army die zijn omgekomen en wordt streng bewaakt.
Het is vandaag echt heel warm. Omdat we even moeten wachten op druv besluiten we in het gras te zitten. Het park is zo bijzonder. Mensen doen er yoga, kinderen spelen, je kunt er bootje varen, andere luisteren muziek en overal ijskraampjes.
We liggen in de zon, luisterend naar de vogels en nemen de geur van het gras en het eten in ons op.
Druv belt dat hij bij de gate is en lopen hem tegemoet.
We gaan nu naar paharganj. Een van mijn lievelingsplekken van Delhi. Oud Delhi.
Druv en chan kennen de weg hier niet dus ik navigeer. Ik heb hier 3 weken gezeten dus ken dit echt voldoende uit me hoofd.
Ik laat ons afzetten bij het hotel waar ik de vorige keer zat. Laat zien waar toen het asfalt gesmolten was door de hitte. Loop langs de supermarkt waar ik me brood en drinken haalde en via de drukste weg van Delhi steken we over naar de shopping Street.
Wat fijn hier weer te lopen. Alles is het zelfde gebleven.
Bij de Subway houden we een stop. Even een broodje!
Van chan mogen we vandaag onze portemonnee niet aanraken. Wat we erg vervelend vinden want we betalen liever zelf. Maar wel lief.
We lopen door de straat, winkel in en winkel uit. Druv wil een kadotje voor zijn vriendin kopen. Wanneer ze met een witte kralen armband komen en vragen of dat leuk is twijfelen we.. het is onze smaak niet maar misschien wel die van haar. Maar gelukkig luisteren ze en lopen we verder. 2 winkels verderop is een sieradenwinkeltje met hele lieve oorbelletjes. Voor 50 rupee, minder dan een euro heeft hij 1 paar oorbellen en een kado zakje. Het zijn gouden vierkantjes met rode diamantjes in het midden. Het is echt heel schattig.
Ik zie een vierkant thee boxje met chai poeder. Wat leuk voor in ons huisje. Again.. hij betaald.
Het is zo gezellig, de tijd vliegt voorbij.
Helaas is het al 18u en echt tijd om te gaan. Chan moet vanavond voor zijn tennis wedstrijden naar dubai. Omdat hier geen taxi rijdt gaan we met de tuk tuk. Ze willen ons niet alleen naar het hotel laten gaan dus nemen we 2. Kel en druv gaan samen in 1 en chan en ik.
Voor Kel en druv is de eerste. Ineens rijdt er geen tuk tuk meer? Na 10 minuten komt er eindelijk ook een voor ons.
In de tuk tuk verteld hij me dat hij dankbaar is voor vorige keer. Zijn vriendin is overleden door een ongeluk. En ik heb hem geprobeerd daarin te steunen. Hij zegt dat deze dag zijn bedankje was. Wat een schat.
Het is tijd afscheid te nemen. Maar for sure tot snel! Vreselijk afscheid nemen.. afgelopen 3 dagen niets anders gedaan, maar die tranen Zijn nog duidelijk niet op! Haha
We gaan via de markt naar een restaurantje.
We begrijpen totaal niet hoe dit systeem werkt. Kel neemt macaroni kaas en ik chowmin. Onze laatste dag samen in india.
Ik bestel aan de kassa. Bij de kassa ernaast haal ik ons drinken, de kassa daarnaast het bestek en de desk er tegenover het eten. Ik begrijp er niks van, ja het klinkt zo heel logisch, maar wij wisten echt niet wat de bedoeling was. Ik moest nog even plaats nemen. Ineens staat er een man, mevrouw uw eten is allang klaar hoor. U moet het daar afhalen want 323 was uw ordernummer. Oké!¿
Op het moment dat we zeggen dat we het gaan missen en vooral elkaar zo samen elke dag neemt onze trek weg. En hebben we alleen maar zin in chocolade ijs.
Nu snap ik hoe het werkt en is het bestellen zo gedaan.
We kijken uit op de straat. Ik had een jurk gezien gisteren en die wil ik graag halen. Maar juist vandaag zijn die kraampjes er niet. Alsof t zo moest zijn.
Ik kwam er in het hotel achter dat in mijn spijkerbroek nog het alarm zit. Dus was gaan terug naar de winkel. Waar ik nog een shirtje koop meteen, bleef in me hoofd zitten. Oops!
We zijn moe en moeten onze tas nog inpakken. Terug in het hotel skypen we met shiv. Fijn onze lieve familie morgen weer te zien. Het is heel dubbel, we willen hier niet weg en zouden nog maanden willen blijven. Maar missen onze lieve familie wel heel erg.
De lamp is stuk en knippert heel erg. We bellen de reception en laten iemand komen. Je zou denken hupsakee even een lamp vervangen en klaar. Nee.. eerst een kwartier ernaar kijken, dan nadenken wat te doen, dan iemand anders erbij halen, dan weer bellen en dan toch maar die lamp vervangen.
Zoveel moeite.. haha
24 februari
Het hotel heeft geregeld dat we tussen 6 en half 7 ontbijt hebben zodat we 7 uur kunnen vertrekken. Wat schattig inderdaad staat alles voor ons klaar.
We hebben cornflakes met warme melk, iets minder lekker, maar het is eten!
De laatste spullen pakken we in en klaar voor vertrek. We rekenen de kamer af en gaan weg.
Op de weg houd ik een tuk tuk aan. Ik vraag hoeveel het is naar de airport. 600, nee sorry 300. Oké 400 madame. No sorry bye. Ok madame 300.
Het is 7.15 en we zitten in de tuk tuk. De zon komt langzaam op. Langs de hanuman tempel rijden we richting de snelweg. Auto's halen ons in, maar die tuk tuk driver blijft in het midden rijden. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. We maken grapjes als: laten we in india blijven. Het is te mooi hier.
Na 35 minuten komen we aan bij een busstation. 'So, the last part you can go by bus'. Pardon!?@?@ Kel? Maakt hij een grap?
Nee.. hij is serieus. We worden gedropt bij een bus. 'It's a free shuttle, just 1 km'. Kan hij ons dan niet gewoon die laatste km brengen ook..
Oké, dan maar de bus in. Het is 7.50. We zitten in de bus te wachten. Er komt een medewerker van Lufthansa achter ons zitten. Hij vraagt waar we vandaan komen en waar we zijn geweest. Wanneer we het over Uttrakhand hebben blijkt hij uit Nanital te komen, waar ik de vorige keer een week heb gezeten. Toch is de wereld wel klein hé.
Eindelijk rijdt de bus weg. Geen 5 minuten laten komen we aan op de airport.
Ik laat me verkeerde papieren zien, lekker.. verkeerde uitgeprint. Gelukkig is het oké als ik via de mail me gegevens laat zien. Evenals kel die haar verkeerde laat zien.
Maar we zijn binnen. Oké, dubai Ek511 balie J.
We staan in de rij. Na een half uur is mijn zicht op de borden boven de balie helder en zien we dat er een aparte balie is voor online ingecheckte passagiers. Foute keuze. Na een uur zijn we nog geen stap verder terwijl de rij waar we hiervoor in stonden nu door liep. We twijfelen of we terug gaan naar Die andere balie. Eindelijk loopt het door. Het is inmiddels half 10 wanneer wij aan de beurt zijn. Het duurt echt heel lang voor we zijn ingecheckt. Ik geef aan echt haast te hebben omdat ik misselijk ben en naar het toilet wil. Gelukkig luistert hij. He he eindelijk, hup door naar de security.
Alsof het niet onze dag is. We staan in de rij met max 10 mensen en ook hier weer ruim 20 minuten wachten tot we aan de beurt zijn. We besluiten onder te linten door naar een andere rij te gaan. Waar we binnen 5 minuten zijn geholpen. Ik ben heel flauw en ook kel is niet lekker. Misschien omdat we het prachtige india verlaten gaan.
Ik voel me echt niet goed. Als we op het bord kijken zien we staan dat de gate sluit. We proberen te rennen maar die gate is helemaal aan de andere kant. De gate sluit 15 en inmiddels is het 22 over 10 als we aankomen bij de gate. De stewardess zegt dat het vliegtuig vertrokken is. Waaaat? We zijn niet omgeroepen niks?
Ik voel me echt niet lekker, al een paar dagen niet. Laatste tijd veel flauwgevallen. En ook nu. Maarja we weten dat er ergere dingen zijn dus leg ik ze ook uit dat er niks is en dat we naar huis willen gewoon zo snel mogelijk.
Het enige dat ze ons vertellen is dat we plaats mogen nemen op de stoel en de procedure van gang gaat. Welke procedure?
Onze paspoorten worden meegenomen, er komt security en grondpersoneel bij ons zitten. Zelfs naar het toilet mag ik niet alleen. Alsof we van plan zijn iets te doen?
Na een half uur worden we meegenomen. Geen idee Waarheen. Als we vragen wat we nu moeten doen zeggen ze wacht even. Oké.. emirates? Betalen we voor deze service.
Dat grapje vanmorgen in de tuk tuk meende we niet echt hoor!
We worden op een stoel gezet in het midden vlak voor de security. Naast ons komt iemand zitten die ons 'in de gaten houd'. Waar onze papieren en paspoorten zijn geen idee.
Eindelijk na anderhalf uur komt er iemand. Nee, weer praat niemand met ons. Kel en ik worden melig. Gebeurt dit echt? Na alles wat we hebben meegemaakt en voor andere hebben gedaan.. nu dit?
Ze vertellen dat ze ons eerst moeten verwijderen van de lijst van deze vlucht. Dan moeten ze nog van alles doen en zullen ze terug komen. Het is 13 uur en nog zitten we op dezelfde plek. Oké, nu is het leuk geweest. Gelukkig hebben we drinken en eten bij ons. Er staan nu 5 personeelsleden om ons heen, met elkaar te praten maar niemand praat met ons. Machteloos wachten we af.
Er is hoop. Vanmiddag is er een andere vlucht met nog 2 plekken over.
Wanneer we eindelijk aan de andere kant van de security terug zijn bij de check in wordt er gecommuniceerd. Sorry mevrouw onze service stopt hier. U kunt nu bellen met uw travel agent. Oké en wie is dat?
In paniek app ik geno, hij werkt voor emiraten op schiphol. Hij start meteen met kijken wat hij kan doen voor ons.
Ik krijg een nummer van hem die we kunnen bellen. Alleen mijn telefoon en ook die van kel werkt niet.
Na een uur komt er iemand van de balie wiens telefoon ik mag gebruiken. Ik mag niet van de balie weglopen en wordt weer eens flink in de gaten gehouden.
De vrouw aan de andere kant van de telefoon probeert van alles tedoen. Maar onze documenten staan geblokkeerd zegt ze en ze legt uit dat we op no show staan. Ook geno zegt dit en dit is niet goed. We zijn daarnaast gewoon ingecheckt. Dus hoezo no show?
De mevrouw zegt dat ze elke vlucht afgaat.
Ook geno is naar schiphol gegaan om te zien wat hij kan betekenen voor ons.
Ik heb 2 uur met deze mevrouw aan de telefoon gehangen. Ze zegt er is 1 mogelijkheid voor vandaag. Die vlucht vertrekt met 15 minuten. De balie zegt dat de gate al gesloten is en we niet meer mogen vliegen. De vrouw legt uit niks te kunnen betekenen omdat onze documenten geblokkeerd blijven. De jongen van de balie neemt de telefoon over. Mevrouw voor 1000 euro pp kunt u nog mee. Terwijl de ander zegt van niet en de balie sluit.
Uiteindelijk worden we door de jongens achter de balie geadviseerd terug naar Delhi te gaan en daar een ticket te kopen voor volgende week aangezien deze week vol zit. 'Mevrouw tm volgende week woensdag hebben wij geen vluchten meer en is alles bezet.'
SHIT.. Hoe gaan we dit aan het thuisfront vertellen. Ik begin nu benauwd te worden. Me werk? Het huis?
Geno houdt de heletijd contact en vraagt ons even op het vliegveld te blijven.
We hebben onszelf in een hoekje verstopt aangezien de mannen van de balie ons de airport uit willen hebben. Terwijl andere zeggen dat we niet weg mogen en er iemand bij ons komt.
Gelukkig kunnen we er de lol nog wel van in zien en bestellen we wat te eten van onze laatste ruppees. Chaitanya vraagt of we al in dubai zijn. Helaas.. ik vertel hem het verhaal. Hij zegt dat het niet veilig is en dat hij de procedure niet vertrouw en zegt dat hij meten het vliegtuig naar delhi zal pakken.
Het is half 5 als we onze paspoorten terug krijgen en ook onze bagage staat weer bij ons. Geno en zijn collega's doen er alles aan. Er is misschien morgen een mogelijkheid. Helaas.. deze vlucht is vol. Bij de balie vragen we of er opties zijn nog. Sorry mevrouw deze week zit echt alles vol. U kunt hier blijven misschien dat er een van de vluchten een plek vrij komt. Voor vanavond is er plek, 1 persoon. Ik vraag kel of zij wilt gaan. Maar we besluiten samen te blijven.
Geno appt me dat ze contact hebben met dubai en kijken wat ze kunnen doen.
We wachten bij een oplaadpunt en zitten op een karretje. We zijn kapot. Maar blijven erom lachen. Hoe kan dit toch.
Thuis zijn ze iets minder blij. Maar wij maken plannen wat we nu kunnen doen. Terug naar de markt kijken of die jurk er nu wel weer is. Terug naar de winkeltjes. Tempels bezoeken.
Het is 18u als geno ons laat weten dat we voor 1200 euro vanavond om half 10 mee kunnen op een vlucht naar dubai. We zijn dan in ieder geval al een stap dichterbij vanaf daar kunnen we naar Amsterdam morgen.
Hij heeft onze creditcard gegevens nodig. Natuurlijk geen internet verbinding voor Google om geld over te maken. Daar staan we weer met handen in ons haar. Over 3.5 uur gaat die vlucht en we kunnen niks vanaf hier.
Gelukkig zijn mijn moeder en me lieve zusje thuis in de gelegenheid het met geno verder te regelen. En krijgen wij akkoord voor de vlucht! Meteen rennen we naar de balie. Weer balie J.. oops voelt ineens niet goed. We krijgen de slappe lach. Gelukkig lachen we erom en zijn we samen.
Opnieuw staan we een uur ruim in de rij. Chaitanya appt mij. Hij heeft gevraagd in dubai zo snel mogelijk naar het vliegveld te rijden om zijn vlucht voor ons naar Delhi te halen. Hij vraagt me of er vorderingen zijn maar op dat moment valt me internet uit. Wanneer het weer werkt krijg ik een vreselijk bericht. Hij heeft een ernstig ongeluk gehad. Door de snelheid zijn ze in een vrachtwagen gereden. De chauffeur is omgekomen en hij ligt in het ziekenhuis. Ik krijg geen nieuws hoe het met hem gaat. Alleen het bericht dat zijn ribben zijn verbrijzeld, zijn knie is gebroken en zijn arm ernstig gewond en verders vaag. Ik krijg hartkloppingen. Kel en ik weten niet meer wat we moeten doen. Het eerste wat wij denken is, dit komt door ons! Wanneer ik dit zeg krijgen we bericht terug. 'Jess, plzz don't say this. God wanted things this way maybe. It's not your fault. You didn't ask me to come.' Ik weet niet meer wat ik moet denken. Wat de reden moet zijn van dit alles. Ik hoop een goede..
Als we willen inchecken zegt deze beste man ons dat we geen stoelen hebben en niet optijd op de lijst stonden. Wat een dag!!
Hij zegt ons aan de kant te wachten en wil zien wat hij kan doen. Gelukkig is deze man erg lief en helpt hij ons verder. We worden door een andere collega meegenomen naar een paspoort controle, security een een kamertje. We staan om de lijst. Met nog 20 minuten te gaan lopen we gelijk door naar de gate. Om zeker te zijn dat we mee gaan. De gate is meteen de eerste bij de shops. We bestellen bij starbucks een koffie, die hebben we wel nodig nu.
Wanneer we willen afrekenen doen onze pinpassen Het niet meer. Meen je dit nou echt. Tot onze blije verassing zegt de jongen van de starbucks dat we de koffie lekker mogen nemen, gratis. Maarja.. eigenlijk is deze koffie 600 per beker haha.
Bij de gate wachten we en zodra we onze zone horen rennen we zo ongeveer naar de balie toe. We bleken niet de enige te zijn die de vlucht gemist hadden. Er was een ander stel wat dit 2x heeft meegemaakt vanaf zaterdag tot nu.
In het vliegtuig hebben we pas onze rust. Oké we zitten er echt in.
Dankbaar voor onze ouders en geno met zijn collega's. Op naar dubai!
Het is 22.30 als we ons avond eten krijgen, we bestellen een wijntje en proosten op deze reis. Want hoe het ook is gegaan vandaag, we hebben zoveel geleerd. Zoveel samen beleefd en zijn zo sterk geworden.
Naast mij zit een vrouw met haar man, ze legt constant haar arm tegen mijn arm en zet haar voet op mijn voet. Ze blijft me wegduwen van de armsteun. Tjonge.. mens waar maak je je druk om..!
De tijd gaat snel, het lijkt een uurtje te zijn, maar het is echt 4 uur later als we landen. Wanneer we opstaan merken we hoe moe we zijn. Het is ruim een kwartier rijden met de bus voordat we bij de security zijn. Op dubai airport gaan we de winkeltjes langs. Dit is nu de tweede keer deze reis dat we hier zijn en dus hebben we alles al gezien. We hebben van de emirates een meal voucher gekregen. We gaan eerst op een bank liggen. Even rusten, maar het lukt niet om echt in slaap te komen. Het is half 3 wanneer we wakker worden. We besluiten toch maar rond te lopen. Uiteindelijk komen we uit bij Costa restaurant waar we onze voucher inleveren voor een croissant koffie en een sandwich naar keuze. Hier is gratis WiFi beschikbaar.
Het is half 8 wanneer we naar de gate lopen, het valt mee hoe ver deze is, ondanks het aan de andere kant van deze hal is.
We mogen direct inchecken. Opgelucht lopen we het vliegtuig in. We zitten helemaal achterin in het vliegtuig de een na laatste stoelen. Een Nederlands meisje zit naast ons.
Wanneer wij opstijgen beginnen we te huilen. We zijn opgelucht dat we het gered hebben, maar met een dubbel gevoel. We hadden daar nog zo graag willen blijven en nog meer willen zien en betekenen voor anderen.
We krijgen een warme doek om onze handen schoon te maken en al snel komen ze met drinken en het ontbijt langs. Ik heb geen trek. Het is fruit, brood en vla. Je zou denken na zo een lange wachttijd en gedoe ben je moe.. maar ik kan niet slapen. Zie alles voor me. Wanneer ik me ogen sluit komen de dingen die gebeurt zijn terug. Helaas zijn dit de mindere in plaats van de mooie momenten.
Kel is lekker in slaap gevallen. We hebben 10mb WiFi in het vliegtuig. Na 4 uur vliegen kijk ik even en laat ik weten thuis hoe of wat met aankomst.
Onze oorspronkelijke tijd had iedereen thuis vrijgehouden en voor vrijgenomen. Maar nu moeten ze werken. Gelukkig kunnen mijn moeder en kel haar moeder wel komen.
Rond half 1 krijgen we lunch. Het is kip met aardappelpuree en groentes. Fijn.. dit lust ik dus echt niet. Maar er zit ook brood en crackers bij. Tijdens mijn film, 5 flights up, eten we en drinken we. Er is veel turbulentie. De daling wordt ingezet. Het is een vervelende, er is veel wind en we komen door onrustig weer. Oh God.. ja.. Nederland. 'Dames en heren het is 2 graden boven nul en het regent flink en er is lichte vors. Wij willen u bedanken met het vliegen met de emirates en hopen tot snel'. Ja, inderdaad het regent. Zo gaan we weg uit boven 40 grade en komen we aan met dit. Welcome home!
Het duurt lang voor onze tassen op de band komen. Mijn moeder staat al te wachten. We lopen even naar het toilet om ons op te frisse. Eindelijk hebben we alles en lopen we de deuren bij aankomst 4 door.
Lieve mama, daar staat ze al! 2 mooie rozen voor ons. Een dikke knuffel. 'Wat blij dat jullie er eindelijk weer zijn'. Ja, want we hadden nooit gedacht deze week nog aan te komen!
Kel haar ouders begeleiden we via de telefoon naar onze hal toe. Ook shiv komt toch even snel langs tussen zijn werk. Fijn iedereen weer te zien. Van kel haar ouders een mooie bos tulpen. Op naar huis. Waar me lieve zusje en vader zijn.
Een prachtige reis, waarin we hebben gelachen en gehuild. Vooral geleerd en geleefd. Waar we sterker door zijn geworden. En waarin onze vriendschap nu nog specialer is geworden en we nog meer van elkaar zijn houden.
The End
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
