Deel 3

10 februari 


Het is 6.30 als we worden gewekt door de wekker. De douche is zo heerlijk. Heel grote warme straal. Je bent hier zo dankbaar voor een douche. Thuis sta je er uren onder en is het een soort gewoonte. Terwijl je weet dat het hier niet vanzelf sprekend is. 

Het is 8 uur wanneer iedereen klaar is, we genieten even van het uitzicht op rooftop en drinken een chai met de eigenaar.

Door deze vreselijke buurt lopen we door naar de Jain Temple. Dit is slechts 2 minuten lopen. De straten zijn smal en overal is verkeer. Het is opvallend hoe weinig je hoort, ondanks het zo druk is.

Bij de tempel is het niet toegestaan om schoenen te dragen. Onze slippers leggen we weg in speciale rekken. Al meteen komen er een aantal mannen naar ons toe. We mogen foto's maken en ze leggen ons iets uit over de tempel. De olifanten en paarden die gegraveerd zijn staan voor geluk. De draak die het water druppeld, zoals hun zeggen vanuit de body van god, brengen zij met vingertoppen op hun ogen aan. Dit staat voor het openen van de ogen.

Het is een soortgelijke tempel als ik Jaisalmer. De bewerkingen lijken om elkaar. In de achterste hoek zit een man zijn gebed te zingen. Ondanks dat wij er niet veel van begrijpen is het mooi om te zien. Het is inspirerend hoeveel de mensen hier uit het geloof halen. 

Het is een paar minuutjes verder wanneer we langs de net geopende winkeltjes naar het lake en city palace lopen. Bij een winkeltje wordt mijn aandacht weggenomen en loop ik even binnen. Deze jongen heeft beeldjes, precies wat ik zocht. Omdat ik weet hoe de prijzen hier werken na me 3e keer in India, en een beetje hulp van pankaj over de juiste prijs, is het me gelukt om het voor 1/3 van zijn prijs te kopen. Haha, een echte Nederlandse toch nog wel!

Het city palace is nu aan het eind van de straat. Van veraf zie je al hoe groot dit is. Wanneer de ticketverkoper ons laat weten dat het nog niet open is besluiten we naar een view point te gaan. Een man is hier in het water. Hij doet een gebed en is bezig met het water. Omdat we nog niet ontbeten hebben gaan we binnen zitten in een bistro. Even lijkt het alsof we gewoon in Europa zijn. Niet erg, ze hebben heerlijke dingen. Chocolade taart,  echte cappuccino, vers fruit en nog veel meer. We bestellen van alles en nog wat. En zitten zo een uur lang gezellig te praten. Omdat pankaj gewent is met zijn handen te eten en dit echt een westerse bistro is, leert kelly hem met mes en vork eten. 'Je houd je vork links en je mes rechts, je vork houdt je stil en met je mes moet je snijden'. Nee.. dit begreep hij niet, hij trekt het los met zijn vork en snijden vind hij lastig. 'I just do it my own way'. 

We hebben onwijs gelachen, ook de eigenaar en de andere klanten konden er om lachen. We zijn trots op hoe hij zijn best doen om zich ook aan te passen. 

Vanuit de bistro lopen we terug naar het city palace.  

Het is zo prachtig. Het is heel groot. Door de zon wordt het palijs verschillende kleuren. De ene kant wordt geel en de andere kant wit. In het midden is een parkje met fonteinen aangelegd. Je hebt vanaf hier uitzicht over de stad. Dat zo iets moois in zo een wijk ligt.. 

Het is een beetje frankrijk, een schattig terrasje met parasols en metalen design tafels en stoelen. We doen de volledige rondleiding in het paleis. Overal hangen foto's en materialen. Het is mooi van binnen. Bewerkingen in het plafond en mozaïek. Binnenhofjes zorgen voor gezelligheid. Hm... niet slechts als je hier zo hebben gewoond! Kel en ik zagen ons daar al helemaal rondlopen. Alhoewel, misschien ondanks het heel groot is, voel je je wel opgesloten. 

Vanuit city palace lopen we naar het meer. Hier is uitzicht over lake palace. Overal palmbomen, roze bloemen en mooie monumenten. Aapjes lopen hier over de muren en de straten staan vol met karren eten en drinken. Je ruikt het fruit en de chai. We genieten van het uitzicht en de rust. De zon schijnt op onze huid. Dat rot gevoel over deze stad is helemaal verdwenen.

Het is tijd om te vertrekken naar Agra. Het is inmiddels half 1 en deleep haalt ons op. Het is ongeveer 9 uur rijden naar Agra. Omdat pankaj nu door heeft hoe Google maps is wil hij het zelf doen. Oké,  tuurlijk dit is voor hun ook een geweldige experience. Wanneer hij na 2 keer bijna voor de 3e keer fout gaat, vinden kel en ik het iets minder dat we nu rijden op navigatie ipv de borden aan de weg te volgen. We komen hierdoor over slechte wegen en soms raakt de satelliet ons kwijt. Door deze weg, die soms zelfs ophoud en over gaat in woestijn zand, duurt het nu al een uur langer. We vertellen hoe blij me zijn met deleep. Die man is na zoveel uren rijden nog zo gefocust. Het is ongelofelijk. Pankaj en ik kunnen niet prettig slapen in de auto en we zijn aan het praten over alles wat we zien. Op dit moment wordt er een hondje voor ons aangereden. Zijn lichaampje is helemaal kapot gereden en plakt door al het bloed aan het wegdek. We weten niet wat we moeten doen wanneer we zien dat hij nog leeft. Hij probeerd met zijn kopje en voorpoten zichzelf te redden maar dit kan onmogelijk. Ik wil de auto uit en tranen rollen met de seconde harder over mijn wangen. Ik raak in paniek. Als dit me eigen hond was, wat zou ik doen. Maar pankaj en deleep zeggen echt dat het te gevaarlijk is om uit te stappen. Ik voel me ziek, machteloos en echt rot. Het is maar een hond zullen mensen denken, het is de natuur, nee.. voor mij niet. 

We zijn nu 3 stops verder en de telefoon zegt dat we er met 5 minuten zijn. Het is inmiddels kwart voor 2 snachts. We komen door de slums van agra binnen. Mannen liggen op straat, geen idee of ze nog in leven zijn. Spookstad is het geworden. Alles is verlaten. Omdat de kans klein is we zomaar een hotel kunnen instappen gezien te tijd, hebben we gebeld met een guest house. Eenmaal na 2 keer verkeerd te rijden en bang in de auto te zitten is het kwart over 2 als we aankomen bij een guest house. Beter gezegd een gosth house. 

De toilet is stuk, alles is vies, alsof hier in jaren niemand is geweest. Maar een douche en een bed.. we hebben onze rust nodig. 

4 uur snachts en we liggen nogsteeds wakker. We liggen samen op 1 bed helemaal in onze slaapzakken gekropen. Daar gaat onze slaap.. ik blijf maar denken. De mensen, de kindjes,  de diertjes.. het heeft zoveel impact op me. Meer als ik ooit had verwacht na de 2 afgelopen keren.


11 februari 


Het koste maar 20 minuten voor de douche warm was. Om 8.30 vertrekken we met de auto naar de Taj Mahal!

Ik ben zo opgewonden om pankaj en kel dit prachtige wonder te laten zien. 

Het eerste wat pankaj doet, terwijl ik de kaart met uitleg van het hotel gekregen heb, is maps aan zetten.

Gelukkig wist ik nog van vorig jaar veel te herinneren hoe we moeten rijden en waar we heen moesten. Want maps viel uit nadat de satelliet weer weggevallen was. 

We worden begeleid naar de parking. Achteruit parkeren vinden ze hier moeilijk. Er staan 5 mannen om de auto heen om te helpen. Zet hem dan gewoon vooruit erin?.. logica. Maar is het wel schattig. 

Er staat inmiddels een kameel, een tuk tuk en een man voor de auto geparkeerd die ons allemaal een rit aanbieden voor 'een goede prijs' naar de ingang van de Taj. Jammer jongens, ik weet dat dit slechts 5 minuten lopen is en dat vinden wij helemaal niet erg. We drinken nog even samen met deleep een kopje chai, wanneer er 2 kindjes staan. Geen ouders, geen eten en drinken, aan de reactie man de mannen die hier werken merk ik dat dit echt is. Soms twijfel je of sommige kindjes worden gedwongen door ouders te bedelen. Ik geef ze een paar rupee en pankaj regelt chai voor ze. Die oogjes.. het doet ons pijn. Het is 1 briefje geld wat ik gaf en nadat we zien dat ze discussiëren welke van de twee het briefje vast houdt besluiten we ze beide een eigen te geven. Met zijn tweeën, een broertje en zusje van ik denk 3 en 4 jaar oud, lopen ze weg. Achter de bus kijken ze naar het geld. Ik voel me goed dat we iets gegeven hebben, maar weten ook dat dit hun toekomst niet veranderd. Hun huid is droog en kleding.. tja.. we lopen naar ze toe. De fles water die wij mee hadden geven we aan ze. Dit is misschien voor nu het belangrijkste. 

Wanneer we de West gate naderen worden de mannen en vrouwen gesplitst. Vrouwen links de mannen rechts. We moeten door een poortje heen en worden gefouilleerd. Mijn tas wordt nagekeken en we lopen naar binnen. Ik dacht dat het me nu minder zou doen. Maar niets is minder waar. Kippenvel op me armen. Wat ben ik dankbaar dat ik dit voor de tweede keer mag meemaken. 

We hebben geen gids mee, omdat ik nog bijna alles herinner en weet, ben ik vandaag de gids. We maken prachtige foto's. Het is 9 uur en de zon is al volop aan het schijnen. Ieder gaat hier op zijn eigen manier mee om.

Via het pad, langs de Fonteinen, lopen we de trap op naar de Taj. Het is zo prachtig van binnen. Ongelofelijk hoe een man zoveel ideeën en uitwerkingen voor elkaar gekregen heeft. Zijn armen zijn afgehakt zodat er niet nog ooit iets zo bijzonders gemaakt kon worden. 

We zijn stil, in onze eigen gedachten. We zijn blij en dankbaar voor onze vriendschap en dat we hier samen zijn op deze bijzondere plek. 

We genieten van elke seconde samen.

Indiase vrouwen vragen ons omstebeurt met ze op de foto te gaan. Een groep kindjes staan voor de Taj en willen ook op de foto. Het is bijzonder hoe we geaccepteerd worden hier. Iedereen is zo lief.

Na 4 uur lang op deze plek geweest te zijn is het helaas echt tijd te vertrekken. De weg naar de auto zijn we stil. 

Van alle kanten komen er mannen en jongens ons souvenirs verkopen. Voor omgerekend 40 euro cent krijg ik het voor elkaar een snow globe van de Taj te kopen. 

Onze 10 uur durende autorit naar Varanasi is begonnen. 

Aan de auto deur staat een meisje aan de deur te bedelen en te trekken. Het doet echt zeer niet iedereen te kunnen geven..

De stad net verlaten te hebben, hoe? daar hebben we het liever niet meer over, nemen we na 2 uur de eerste stop. We zitten aan de weg in een soort kamertje met zijn 4e aan tafel. Kel en ik eten onze laatste koekjes en croissants en de mannen bestellen Chapatti en een soort soep. Ons eet ritme is uit balans. En ons lichaam reageert daar ook op. Ik ben afgevallen en we hebben beide weinig trek. Drinken te weinig. Ja, we beloven het we zullen er vanaf nu echt op gaan letten!

Gewikkeld in me slaapzak probeer ik soms me ogen te sluiten. Ik heb het zo koud, het is 35 grade, maar de ramen van de auto staan steeds open. De muziek staat veel te hard, maar dat houd de driver alert zegt hij. Als de speakers oké werkte dan was het zo vervelend niet,  maar dit geluid is niet om aan te horen. 

De laatste stop voor we in varanasi zijn. Deleep en pankaj willen ergens aan de weg avond eten. Maar hier kunnen kel en ik niks nuttigs eten. Ik probeer op een heel vriendelijke manier duidelijk te maken dat wij ook moeten eten en of we niet alsjeblieft nog verder kunnen rijden tot een echt restaurant. Ze zeggen te denken dat de kans klein is een normaal restaurant te vinden omdat we midden in de woestijn rijden. Maar na 35 minuten staat er langs de weg een hotel. We parkeren en pankaj regelt dat we een kaart kunnen zien. Wauw! Wat een goed hotel. Hongerig springen we de auto uit. Het is 9 uur en hier al donker. Het is heel modern van binnen, kleuren ledverlichting en luxe tafels en stoelen. Achter in het restaurant is een wastafel. We wassen onze handen en gezicht. Nu ik zie hoe mooi het hier is wil ik ook gebruik maken van het toilet. Het was zo luxe dat ik bijna van plan was onnodige tijd op deze toilet door te brengen, haha.

Ons eten wordt geserveerd. Kel heeft tomaten soep en ik vegatable chowmin besteld. Geen spicey and geen black pepper. No no madame fine. Maar het blijft, hoe luxe ook, india en dat betekend dat ze het niet begrepen hebben. Met 100 excuses nemen ze het terug en bereiden het opnieuw. Pankaj verteld nu nogmaals in het Hindi echt helemaal niks! Gelukkig komen ze terug en is het echt heerlijk. Als toetje nemen we yoghurt en koffie. Het is inmiddels half 11 en we moeten echt weg hier. Alle 4 balen we, want het was hier erg fijn. 

Op de weg zien we iets bewegen, gatver een slang! Ohja.. we zijn in India. Het voelt zo vertrouwd dat je het soms niet beseft.

3 uur later komen we aan in varanasi. Het is nog druk middernacht. 

Wanneer we aankomen in het hotel nemen we snel een douche en proberen we te gaan slapen. Pankaj zijn bed is bij ons in de kamer gezet en voor deleep is er ook een bed geregeld op de begane grond.


12 februari 


Met een ouderwetse lift zonder deur gaan we naar het hotel restaurant. Breakfast incl. We bestellen toast en koffie. Kel voelt zich niet zo lekker en gaat even terug op de kamer. 

Een hotel medewerker komt naar Pankaj en mij en verteld de historie over varanasi. Vol bewondering luisteren we naar hoe hij verteld dat deze stad wordt gezien als heilige plaats, het centrale punt van de wereld. De plaats van Shiva. Mensen komen speciaal naar Varanasi om hier te sterven omdat zij geloven dat wanneer je hier sterft en het ritueel aan de ganges krijgt je direct naar de hemel gaat. Hij verteld dat het eerst bestond uit varana en asi en vervolgens samen gevoegd is als varanasi. 

Hij legt ons uit welke plekken hier het meest bijzonder zijn en wij besluiten dan ook direct zijn advies op te volgen. 

We rijden naar de ganges. Onderweg zien we meerdere malen mensen op een draagbaar een lijk dragen door de stad. Bij de ganges aangekomen huren een bootje. Een oude man komt met een baby'tje naar ons toe. 'How much would you pay for her?'. Ik hoop dat dit een grap is, nadat ik haar gezichtje streelde en ze mijn vinger vastpakte. 

We regelen een boot met motor en onze reis langs de ghats is begonnen.

Het is 10km van de ene kant naar de andere. Maar wij vinden het niet nodig om de hele ganges af te varen en vragen de man die de boot bestuurd of hij ons wil varen tot aan de grootste en belangrijkste ghat.

De hindoes geloven wanneer je je wast de slechte karma wordt gezuiverd. De crematie wordt ook wel samsara genoemt. Het houdt de cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte in. Binnen 8 uur moet een lichaam worden gecremeerd.

Een witte doek houdt in een kindje, een oranje doek een vrouw en een oude man/vrouw een goude doek. Voor de verbranding wordt het lijk nog eenmaal in de ganges ondergedompeld.

De kleding wordt in de ganges gegooid. 

De oudste zoon of het mannelijk familielid scheert zijn hoofd kaal op 1 plukje na en heeft een witte doek omgewikkeld.  Aan de zoon is het de taak de brandstapel aan te steken. Een verbranding duurt ongeveer 3 uur. 

Wanneer de schedel niet uitzich zelf splijt, wordt deze met een stok opengeslagen zodat de ziel het lichaam kan verlaten.

Alles wat overblijft van het as en lichaam wat niet verbrand is wordt in de ganges gestrooid.

In 8 gevallen mag een lijk niet verband worden, dit is bijvoorbeeld bij zwangere vrouwen, kindjes onder de 10 jaar oud, heilige mannen, mensen overleden door moord of ongeluk, cobra beet, lepra of waterpokken. 

In dit geval wordt het lichaam verzwaard met stenen en in de ganges gegooid. 

Soms drijft zo een lichaam terug omhoog of naar de zijkant van de rivier. Daar vaar je dan met een bootje.. 

Voor ons is het moeilijk te omschrijven wat we voelen wanneer we de lijkverbranding zien. We dachten dit niet van dichtbij te zien, maar vlak voor onze ogen zien we hoe tijden de verbranding de huid loslaat en het bot te voorschijn komt. Je hoort het geknetter en het rook voel je tot in je longen ingeademd worden.

Het is indrukwekkend en heel mooi hoe mensen hier zo geloven. Maar voor ons is het een ervaring waarbij we aan de ene kant onwijs dankbaar zijn hier geweest te zijn en dit gezien te hebben, om het leven meer te koesteren. Maar aan de andere kant hebben wij nu een beeld op ons netvlies waarvan ik liever had gehad dit niet zo bewust mee te maken. Het doet veel met ons.

Aan de andere kant wassen mensen zich met dit zelfde water en bereiden andere hun voedsel met dit water.

We besluiten hier weg te gaan, vol emotie. Weten niet wat we tegen elkaar moeten zeggen en weten zelfs niet hoe we ons nu voelen. 

We lopen door de oude stad, smalle straatjes met beide zijde winkeltjes. Je wordt tegen elkaar gedrukt door de mensenmassa. 

We willen naar de golden tempel (vishwanbat tempel) maar hebben onze paspoorten niet bij ons. We mogen de tempel zelf niet betreden maar ook in de straat is de tempel goed zichtbaar. 

Overal loopt politie en militairen. Er is veel geweld en chaos. De tempel en de moskee liggen naast elkaar en  de moslims en Hindoestanen hebben de afgelopen tijd veel ruzie en  gevechten. 

De chaos die hier heerst. Overal mensen, auto's,  tuk tuks,  dieren, fietsen en motors. Het is overweldigend. Je raakt haast in paniek.

Het voelt hier dan ook niet heilig, zoals de ganges dat wel voelt. 

Op straat liggen dode mannen, het is een vreselijk gezicht. We gaan de drukte uit, het is genoeg voor ons. Blij dat we de binnenstad verlaten.

We gaan reizen naar Sarnath, een boeddhistisch bedevaartsoort. Dit is zo rijk, zo mooi aangelegd en onderhouden. Er heerst hier zoveel rust en vrede. Een enorm beeld van boeddha en prachtige kleinere beelden in de tuin. 

Het is voor ons tijd om naar het hotel terug te keren en besluiten in de kamer te rusten. Eigenlijk zouden we pas overmorgen  naar huis gaan, maar het is genoeg en we vertrekken morgen heerlijk terug naar Jaisalmer.